ماجرای واکنش مسئولان آموزش و پرورش کانادا به یک مستند تلویزیونی - شیوا مارکت

برای دریافت خدمات ویزای کانادا با مجربترین کارشناسان کشور همراه باشید.

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، برنامه های بسیاری ساخته می شوند درباره قهرمانانی که پزشکان، پلیس ها، آتش نشانان و... نقش اول آنها هستند اما شاید کمتر مستندی درباره قهرمانانی ساخته گردد که زندگی شان در عین سادگی تأثیرگذار است. برنامه غوغای بی هیاهو که چندیست از شبکه دو سیما روانه آنتن می گردد مستندیست که این گونه روایت می نماید؛ روایت شرح حال مشتاقان آموختن است که شاید نام روستاهایشان هم در نقشه های جغرافیایی کمتر به چشم می خورد. تصاویر این مستند چندی پیش به دست گردشگری کانادایی که از قضا معلم هم هست، رسیده و مسئولان آموزش و پرورش در یکی از ایالت های کانادا را هم به واکنش وا داشته تا جائیکه گفته اند با اینکه آموزش و پرورش کانادا در روش تدریس مهارت محور حرفی برای گفتن دارد اما هنوز نتوانسته به سبک معلمی که در روستای دشتبال تدریس می نماید؛ عمل کند. غوغای بی هیاهو پنجشنبه هر هفته ساعت 19:30 از شبکه دو سیما روانه آنتن می گردد، حدیث حال کسانی است که قهرمان زندگی خودشان هستند. با مهدی بابایی تهیه نماینده این مستند به مصاحبه نشسته ایم که مشروح آن را در ادامه می خوانید:

مصاحبهی خبرنگاران با مهدی بابایی تهیه نماینده مستند غوغای بی هیاهو محصول شبکه دو سیما

جهتهای صعب العبور برای فرادادن و فرادریافت آغاز غوغای بی هیاهو

مشروح این گپ وگفت خواندنی را در ادامه می خوانید:

به عنوان مقدمه بفرمایید ایده این مستند چگونه شکل گرفت و چه شد که به سمت ساخت این مستند رفتید.

چندی پیش در جایی گزارشی را خواندم مبنی بر تحصیل دختربچه ای به نام آرزو که در مدرسه ای با دو دانش آموز در حال تحصیل است و آرزوی پزشک شدن دارد. معلم این مدرسه در شرایط سختی خود را به محل آموزش این دو دانش آموز می رساند. وقتی گزارش و عکس های این ماجرا را دیدم برایم عجیب بود که مدارسی با دو، سه دانش آموز دایر هستند و معلمانی که هر روز جهتی صعب و سخت را در خشکی و دریا برای درس دادن به این دانش آموزان طی می نمایند. در طرف دیگر ماجرا دانش آموزانی قرار داشتند که در شرایطی با امکانات ابتدایی به این نتیجه می رسند که در جهت به وقوع پیوستن رؤیای خود گام بردارند. فکر ساخت مستند اینجا کلید خورد که این اتفاق را به تصویر بکشیم، بنابراین بعد از ساخت یک تک قسمت به این نتیجه رسیدیم که می توانیم این اتفاق را در جای جای ایران تصویر کنیم که به واقع کوچکترین مدارس جهان هستند. شاید در کمتر نقطه ای از جهان مدرسه ای با این شرایط داشته باشیم که برای آموزش یک دانش آموز، مدرسه برپا شده باشد یا اگر وجود داشته باشد هم به عنوان نکته ای که مبین عدالت اجتماعی است آن را در بوق و کرنا می نمایند که همه بدانند برای یک دانش آموز یک مدرسه با یک معلم مهیا شده است. اما بسیاری از ما در شهرهای بزرگ از وجود چنین مدارس خاصی آگاهی نداریم.

جذابیت و پرهیز از سیاه نمایی های معمول پیکره اصلی سوژه موردنظر

این مدارس و موقعیت های خاص آموزشی را چگونه شناسایی کردید؟

فارغ از سه قسمت که با پژوهش ما رخ داد و سوژه یابی کردیم از قسمت چهارم به بعد حساسیت های ما درباره انتخاب سوژه ها بیشتر شد که بر این اساس از وزارت آموزش و پرورش یاری خواستیم. این که دنبال چه سوژه هایی هستیم و اِلِمان های خاص را به صورت دقیق به تیم روابط عمومی آموزش و پرورش هر استان می گوییم و فرض کنید حدود بیست مورد را معرفی می نمایند که ما پس از دیدن عکس ها و فیلمِ سوژه ها و سنجیدنِ شرایط روستا، مدرسه، دانش آموزان و معلم تصمیم می گیریم که به سراغ کدام سوژه برویم که ضمن داشتن جذابیت از سیاه نمایی های معمول نیز به دور باشد.

غوغای بی هیاهو نمایش سبک زندگی و آداب و رسوم ایرانی

اتاق فکر برنامه دست به انتخاب موارد خاص می زند؟

بله؛ اتاق فکر برنامه متشکل از کارگردان، پژوهشگر، نویسنده و خود من از میان سوژه های هر شهر و استان به دلیل محدودیت زمانی دست به انتخاب می زنیم. البته در این مستند علاوه بر کشش و جذابیت سوژه، منطقه روستایی، بافت و سازه اصیل جغرافیایی، سبک زندگی و... هم برای ما مهم هستند، علاوه بر این ما در این مستند قصد داریم سبک زندگی مردمان هر منطقه و بخشی از آداب و رسوم شان را هم به تصویر بکشیم، به عنوان مثال به سراغ موسیقی های در حال فراموشی هر منطقه می رویم و در هر قسمت حتماً موسیقی خاص آن منطقه را معرفی می کنیم. گاهی بعضی از موسیقی های محلی و مقامی مناطق مختلف کشور در حال فراموش شدن است و ما در این سفرها به دنبال کسانی می گردیم که به عنوان گنجینه های بومی هر منطقه به این بخش از آداب و رسوم محل زندگی شان اشراف دارند. فرض بفرمایید در کردستان به دنبال موسیقی اصیل منطقه اورامان گشتیم؛ بلال خوانیِ بختیاری، چاوش خوانیِ بوشهری و... هم به همین منوال تا اینکه کم کم به بخشی از تحقیقات برنامه تبدیل شد. لباس های محلی و بومی یا فرهنگ غذایی هر منطقه بخش دیگری از نشان دادن سبک زندگی و معرفی فرهنگ اصیل مناطق کشورمان به نسل جدید است.

تصویرکردن آموزش صرف، دلچسب نیست

این معرفیِ سبک زندگی بخشی از مناطق مختلف کشور با هدف اصلی برنامه منافات ندارد؟

پرداختنِ صرف به فضای آموزشی در حفظ ارتباط با مخاطب نمی توانست پیروز باشد. این که 30 دقیقه دوربین را در یک کلاس محدود کنیم و تنها شیوه آموزش را تصویر کنیم چندان دلچسب نیست و از زیبایی بصری چندانی نیز بهره مند نخواهد بود، منتها ما یک سه ضلعی معلم، مدرسه و دانش آموز را در این برنامه تعریف کردیم، بنابراین در تعریف کردن قصه زندگی دانش آموز و روایت تصویری آن از خانه تا مدرسه به صورت ناخودآگاه با فضای منطقه و سبک زندگی مردمان آن ایل یا روستا نیز آشنا می شویم و این مسئله به تنوع برنامه یاری می نماید.

دوربین ما به جاهایی می رود که روی نقشه هم پیدا نیست

در جهت ساخت این مستند با چه چالش هایی روبه رو شدید؟

ما تا کنون حدود 21 قسمت را روانه آنتن نموده ایم که برای هر قسمت حدود 7، 8 روز وقت صرف شده و در این مدت تیم فراوری از خانواده دور بوده اند. به واسطه اینکه اطلاعات را آموزش و پرورش به ما می دهند قرار است این مستند همه استان های کشور را در بر بگیرد. فرض کنید می رویم کردستان از آنجا باید برویم به منطقه اورامان، از آنجا باید به روستای عباس آباد برویم که همه نقاطی مرزی و کوهستانی هستند، حتی گاهی بعضی روستاها که می رویم اسم شان روی نقشه به آسانی دیده نمی گردد و تا شعاع چندکیلومتری اهالی منطقه از وجود این روستا بی خبرند.

جهتهای سخت، طولانی بودن سفرها و سوژه یابی جزو چالش های اصلی

وقتی گروه تصویربرداری هم وارد این روستا می گردد برایشان عجیب بوده و نمی توانستند بپذیرند. وقتی به منطقه تصویربرداری می رسیم تازه کارمان آغاز می گردد. جایی که متوجه می شویم مدرسه آن روستا نوک کوه است، یعنی پس از اینکه این همه راه طی شده تا به روستا برسیم گاهی پیش آمده که سه، چهار ساعت پیاده روی نموده ایم تا به مدرسه برسیم، برای مثال در استان چهارمحال و بختیاری دو سه ساعت زمان برد تا برسیم به منطقه ای به نام بازرق و از آنجا با یک وسیله دست ساز ایل بختیاری باید از رودخانه رد می شدیم. بعد از آن حدود شش ساعت پیاده روی در دل کوه داشتیم تا برسیم به روستای مورد نظر که متأسفانه هیچ راه دیگری به جز پیاده روی برای رسیدن به مقصد وجود نداشت. در روستا نیز حدود پنج روز باید می ماندیم تا تصویربرداری کامل می شد؛ روستایی که به لحاظ امکانات ابتدایی زندگی هم در مضیقه بود. بیشترین چالش ما جهتهای سخت و مدت زمان طولانی سفرها و سوژه یابی است.

بازخورد مخاطبان چگونه بوده است؟

آموزش و پرورش یک نظرسنجی نموده که طی آن درصد رضایت مخاطبان در حد رضایت بخشی قرار داشته است. خوشبختانه پیامک های ارسالی برنامه نیز حاکی از نظر مثبت بینندگان بوده که ان شاءالله این نقاط امیدوارنماینده تداوم یابد.

مخاطب نگاه مستندگونه تلویزیون را دوست دارد

مستندسازی در تلویزیون چه وضعیتی دارد و آیا می تواند این سبک برنامه سازی مخاطب جذب کند؟

در پاسخ به این پرسش من به نظرات مخاطبان استناد می کنم. گاهی در پیامک های ارسالی به نکات خوبی اشاره می گردد مثلاً می گویند ما نمی دانستیم چنین معلمان و مدارسی هم در سطح کشور وجود دارند؛ یا برای بعضی سبک زندگی یک قوم خاص جذاب است. حتی بعضی می گویند با دیدن این مناطق بسیاری از خاطرات کودکی و نوجوانی ما بازخوانی شد. این نشان از استقبال مخاطبان از فراوری چنین مستندهایی است.

ماجرای واکنش مسئولان آموزش و پرورش کانادا به یک مستند تلویزیونی

به عنوان حسن ختام درباره اتفاقی که منجر به واکنش مسئولان آموزش و پرورش کانادا شد، شرح دهید.

این مسئله مربوط به یکی از قسمت های غوغای بی هیاهو می گردد که به نام تعبیر رؤیای عالیجناب روانه آنتن شد. در این قسمت از برنامه سراغ مدرسه ای قدیمی از روستایی دورافتاده به نام دشت بال در جنوب اصفهان رفته بودیم. فرود نعمتی معلم این مدرسه با یاری دانش آموزانش مدرسه را به شیوه ای تازه ساخته است، مدرسه ای که بچه ها دور هم می نشینند و خبری از نیمکت نیست. دانش آموزها به هم درس می دهند و تکالیف شان را با هم در مدرسه می نویسند، مدرسه ای که سِن تئاتر دارد و جایی برای یاد دریافت زندگی است. از سفالگری و پرورش گل و گیاه و قارچ، تا آموزش فنون زندگی کردن، از آموزش رایانه، تا آشپزی و مهارت های ارتباط اجتماعی را دانش آموزان در این مدرسه کنار هم می آموزند. مسئولان آموزش و پرورش یکی از ایالت های کانادا با دیدن این قسمت از برنامه واکنش نشان دادند؛ آنها باور نمی کردند این اتفاق در مدرسه یکی از روستاهای دورافتاده ایران می افتد. آنها می گفتند با اینکه آموزش و پرورش کانادا در روش تدریس مهارت محور حرفی برای گفتن دارد اما هنوز نتوانسته به سبک معلم روستایی عمل کند. این اتفاق بهانه ای شد برای آنکه معلم این مدرسه تصمیم بگیرد کاری کند کارستان و مدرسه را به پاتوق گردشگران داخلی و خارجی تبدیل کند.