دغدغه های کبدی کاران طلایی با حضور در خبرنگاران؛ از اشک ریختن دختران با طلای فرضی تا قرارداد 200هزار تومانی در لیگ! - شیوا مارکت

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، رقابت های کبدی هجدهمین دوره بازی های آسیایی 2018 در حالی به انتها رسید که برخلاف پیش بینی ها تیم های زنان و مردان ایران با خلق شگفتی به یکه تازی هندی ها در آسیا انتها دادند و سکوهای قهرمانی این بازی ها را از آن خود کردند.

کسب مدال توسط تیم های کبدی ایران قابل پیش بینی بود و روی کاغذ همه مدال نقره را برای ایران کنار گذاشته بودند اما با تلاش و تلاش ملی پوشان و برگزاری اردوهای منظم و با برنامه توسط مسئولان فدراسیون مدال ایران به خوشرنگ ترین مدال تبدیل شد تا ورزش کشور دو مدال طلای خارج از برنامه را کسب نمایند.

کبدی ایران در دو دوره گذشته بازی های آسیایی همیشه روی سکو قرار داشت. بانوان کشورمان در بازی های آسیایی 2010 در گوانجو به مدال برنز رسیدند، مردان نیز در این دوره از بازی ها نایب قهرمان شدند. بازی های آسیایی 2014 اینچئون نیز با نایب قهرمانی زنان و مردان همراه بود اما رسیدن به مدال طلای این مسابقات با توجه به حضور هندی ها که قدرت بلا منازع این رشته تا دو روز گذشته در آسیا و جهان بودند، برای دختران و پسران ایران سخت بود.

هادی اشترک، محمد باقری، فریده ظریف دوست، سعیده جعفری و آزاده صیدی، اعضای تیم ملی کبدی زنان و مردان کشورمان با حضور در خبرنگاران درباره روزهای سخت خود پیش از بازی های آسیایی و کسب مدال در این مسابقات و نیازها و روزهای پیش روی کبدی صحبت کردند.

خبرنگاران: کبدی مردان برای رسیدن به مدال طلای بازی های آسیایی چه برنامه هایی را پشت سر گذاشت؟

هادی اشترک:زمانی که دو تیم همزمان به مسابقات اعزام می شوند و هر دو مدال طلا کسب می نمایند مطمئن باشید یک عقبه و تلاش زیادی پشت سر این مدال ها وجود داشته و این نتیجه با یکی دو ماه کار و تمرین حاصل نشده است. 4 سال پیش که در بازی های آسیایی اینچئون مدال نقره گرفتیم عزم خود را برای کسب مدال طلا جزم کردیم.

اردوهای تیم ملی برای حضور پیروز در بازی های آسیایی از بهمن سال گذشته شروع شد و هر مرحله از اردو بالای 20 روز طول می کشید. پیش از اعزام 12 مرحله اردو را پشت سر گذاشتیم و نتیجه این اردو های طولانی و تلاش خود را گرفتیم.

با وجود اینکه هند قدرت اول جهان است، کسب دو مدال طلا کار ساده ای نبود و اگر حتی یک بازیکن خوب نبود طلا نمی گرفتیم. باید بگویم که حتی اگر سرپرست، مربی، روانشناسان در کنار ما نبودند این نتایج کسب نمی شد. خود بچه ها هم زحمت کشیدند و خدا را شکر بهترین نتیجه حاصل شد.

مدال طلای بانوان را در ذهنمان تصور می کردیم و خود را روی سکو می دیدیم

خبرنگاران: دختران ما در کاری بزرگ هند را شکست دادند و بر سکوی نخست بازی های آسیایی ایستاندند. مهم ترین عامل در این پیروزیت را چه می دانید؟

فریده ظریف دوست: از روز اول به هم قول دادیم که طلا را کسب کنیم و این مدال را برای خود می دانستیم. مدال طلا را تصویر سازی می کردیم و خود را روی سکوی قهرمانی می دیدیم. تا این حد به خودمان و رسیدن به طلا ایمان داشتیم که حتی جعفری یک روز موقع تصویر سازی اشک ریخت.

دختران برای مدال طلا 10 برابر بیشتر از پسران سختی کشیدند

هادی اشترک: ما که در این رشته هستیم می دانیم که دختران برای رسیدن به این مدال چقدر زحمت کشیدند. ما همه دیدیم که آزاده صیدی زانو بند خود را مخفی و با غیرت بازی کرد و سربلند برگشت.

ما در خانواده کبدی هستیم و در کنار دختران بودیم و قدرت آنها را می دانستیم. آنها در میدان جنگنده بودند و با غیرت بازی کردند و هیچ وقت چنین تیمی را در کبدی بانوان نداشتیم. اینکه تیم بانوان با 8 بازیکن جدید و تیمی با 60 درصد از بازیکنان جوان راهی جاکارتا شد، کار بزرگی بود.

دختران ما در گرگان به کره جنوبی باختند اما در جاکارتا با 26 امتیاز اختلاف این تیم را شکست دادند و این نشان می دهد که برای کسب این مدال روی این تیم کار شده است و خود دختران هم تلاش کردند. اگر ما برای رسیدن به این مدال 10 درصد سختی کشیدیم دختران صدردصد سختی کشیدن و 10 برابر ما رنج بردند.

از بی انگیزگی در گرگان تا انحصار تیم ملی

خبرنگاران: در صحبت هایتان اشاره کردید که رسیدن به این مدال ها کار یک روز و دو روز نبوده است. پس چه اتفاقی در فاصله زمانی مسابقات قهرمانی آسیا در گرگان و بازی های آسیایی در جاکارتا افتاد که کبدی ایران تا این حد پیروز ظاهر شد؟

فریده ظریف دوست: در مسابقات قهرمانی آسیا شرایط کاملا متفاوت بود. در آن مسابقات کسب نتیجه انگار وظیفه ما بود و به ما انگیره تزریق نمی شد. یک ورزشکار زمانی که پیراهن تیم ملی را بر تن می نماید، سرباز وطن است اما تا انگیزه نداشته باشد نمی تواند نتیجه بگیرد. در گرگان نیمکت تیم دختران از هم پاشیده بود و چند مربی داشتیم. برای حضور در بازی هایی آسیایی همه کسانی که حقشان بود پیراهن تیم ملی را بپوشند، انتخاب شدند اما در گرگان اینگونه نبود.

محبوبه سنچولی 16 سال است کبدی کار می نماید اما در این مدت تلاش و استعدادش دیده نشد. او خیلی دل بزرگی داشت که دلسرد نشد و همچنان به کبدی ادامه داد. ما چند بازیکن داریم که با وجود سن کم تجربه زیادی دارند و خوشبختانه در جاکارتا همه این افراد دیده شدند. حتی خود من امروز که 26 ساله هستم، اولین بانوی سیستان هستم که با چنگ و دندان جنگیدم و تلاش کردم و به تیم ملی آمدم.

در بازی های آسیایی، شهر گرگان دو نماینده در تیم ملی داشت در حالی که در دوره های قبل 9 بازیکن از گرگان در تیم بود. من و 2 نفر دیگر تنها باید تلاش می کردیم که روی نیمکت تیم ملی باشیم اما سال جاری همه چیز بر حق بود. خوشبختانه درهای تیم ملی باز است ضمن اینکه همدلی بین بازیکنان وجود دارد که قبلا نبود.

در این دوره از بازی های آسیایی بهترین تیم کبدی عمرم را دیدم و و در جریان بازی ها هر روز بیشتر به این تیم و قدرت آن ایمان می آوردم. بازی تایلند بهترین بازی عمر ورزشی من بود حتی این دیدار بهتر از بازی با هند بود.

خبرنگاران: صدیقه جعفری چگونه با پای شکسته در مسابقه شرکت کرد؟

فریده ظریف دوست: پای جعفری شکسته بود و ما نگران بودیم و خواب نداشتیم. مدام به اتاق او می رفتیم و من به او می گفتم دکتر گفته پایت شکسته است. تو را به خدا بگو که ما بدانیم می توانی در فینال بازی کنی یا نه؟ او بهترن بازیکن و مهاجم تیم ما بود و نگران غیبتش بودیم. جعفری با تزریق دو آمپول بی حسی در مسابقه شرکت کرد و الان هم پایش را گچ گرفته است.

دریافت پاداش روی سکوی کبدی کاران یک شب پیش از پرواز!

خبرنگاران: پاداش دلاری پای سکوی کمیته ملی المپیک را دریافت کردید؟ آیا در مجموع از حمایت های مایل مسئولان ورزش رضایت دارید؟

هادی اشترک: کمیته ملی المپیک علاوه بر پاداش 5 هزار دلاری مدال طلا، 2 هزار دلار دیگر هم به کشتی گیران داد اما به ما با چنگ و دندان آن هم شب قبل از پرواز 2500 دلار پاداش گرفتیم.

فریده ظریف دوست: اینکه پاداش های ما را به صورت حواله و با نرخ های قدیم پرداخت می نمایند اصلا خوب نیست. من تمام فکرم کبدی است و تمام وقت و توانم را برای این رشته گذاشته ام آیا این درست است که برای سومی در آسیا تنها چهار میلیون و ششصد هزار تومان پاداش بگیرم؟

12 سال است که در این رشته هستم و فدراسیون در این سال ها برای رفت و برگشت به تهران از هر 10 تا اردو برای من تنها دو بار بلیط می گرفت آن هم فقط در یک راستا یا برای رفت و یا برای برگشت بلیت داشتم. البته دکتر اورسجی از زمان حضورش در فدراسیون هزینه بلیت ها را می دهد. من با عشق و علاقه ای که به کبدی داشتم خودم شخصا برای رفت و آمد پول خرج می کردم اما الان برای پاداش به ما حواله می دهند. کاش مسئولان دید خود را بالاتر ببرند. بانوان تاریخ ساز شدند و انتظار داریم همان طور که به والیبال توجه کردند به ما هم توجه نمایند و کار ما را ویژه ببیند.

کبدی کاران آماده بی مهری مسئولان

خبرنگاران: به نظر می رسد نسبت به پاداش ها گلایه دارید؟

هادی اشترک: امروز مدال طلا گرفتیم و همه از کبدی صحبت می نمایند اما بعد از 10 روز همه این چیزها تمام می گردد و هیچ کس سراغی از ما نمی گیرد. یکی مصدوم و یکی دیگر پایش شکسته است اما دیگر کسی سراغشان نمی رود. رشته کبدی بسیار مظلوم است حتی خوابگاه نداشتیم. برای اردوی رامسر با ماشین از سیستان و بلوچستان رفتم و بعد از یک روز تمرین هم آمدیم تهران. نمی گویم فدراسیون کم کاری نموده چون فدراسیون هم پول و امکانات ندارد. به فدراسیون کبدی پولی نمی دهند و به آن یاری نمی نمایند.

بانوان ما در رشته کبدی که یک رشته تیمی است مدال طلا آورده در حالی که تا این لحظه از بازی ها بانوان حتی در رشته های انفرادی هم طلا به دست نیاوردند.

باخت فوتبال به میانمار و ارزشمند بودن قهرمانی فوتسال بانوان نسبت به کبدی

هادی اشترک: تیم فوتبال ما در همین بازی های آسیایی به میانمار باخت. تیم ملی فوتبال در جام جهانی چه نتیجه ای گرفت؟ فوتبال میلیاردی می گیرد؛ این حق ما است یک صدم آنها را بگیریم؟ متاسفانه حرف و وعده زیاد است اما به 3 درصد آنها عمل می نمایند.

محمد قربانی: تیم فوتسال دختران در آسیا قهرمان شد و تیم کبدی دختران در بازی های آسیایی اما به فوتسال دختران صد برابر توجه شده است. قهرمانی آسیا مهم تر است یا بازی های آسیایی که هرمدال در صندلی کل کاروان ایران تاثیر دارد؟

سعیده جعفری: اگر والیبال و بسکتبال مدال طلا نگیرند عجیب است چون در این سال ها خود را ثابت نموده اند اما ما کار بزرگی کردیم و کمتر کسی فکر می کرد هند را به عنوان قدرت بلامنازع کبدی از پیش رو برداریم. اگر حمایت های مسئولان از فوتبال نتیجه داشت برای ما مهم نبود؛ نتیجه و مدال ها را ما در ورزش می گیریم اما مورد توجه قرار نمی گیریم.

دل پر کبدی کاران از بی مهری مسئولان استانی و عهد ه های پوچ

خبرنگاران: آیا اداره های کل نسبت به قهرمانان کبدی خود را متعهد می دانند و حمایت های لازم را از شما در استان ها دارند؟

فریده ظریف دوست: من تا به امروز دو بار به اداره کل تربیت بدنی استان سیستان و بلوچستان درخواست دادم تا به عنوان دبیر ورزش فعالیت کنم اما هر دو بار درخواست من را رد کرد ه اند.

محمد قربانی: در جوانان که بودیم گفتند اگر فیکس تیم ملی شوید جایزه می دهیم بعد گفتند وزارت ورزش روی جوانان تاکید ندارد و ما باز هم رفتیم و در بزرگسالان بازی کردیم و نتایج خوبی هم گرفتیم. الان در کرمانشاه بین ورزشکاران رشته های المپیکی که حتی در المپیک مدال هم نمی گیرند تبعیض می گذارند و عکس آن ورزشکاری که در المپیک حذف شده همه جای شهر هست.

در کرمانشاه حتی در پیست دوومیدانی به ما که ورزشکار ملی پوش هستیم وقت تمرین نمی دهند اگر هم زمان بدهند 6 تا 7 صبح است و هر چه بگوییم قهرمان هستیم گوش نمی دهند. خانه کبدی استان هم صبح ها در اختیار خانم ها است آن هم بدون دوش و امکانات مناسب. زمین مسابقه کبدی آن هم خراب شده است و ما آسیب می بینیم.

سعیده جعفری: موضوع اشتغال زایی برای ما اهمیت بسیاری دارد. بعد از باز ی های آسیایی در اینچئون گفتند بدون آزمون می توانیم در هر ارگانی استخدام شویم. از آن روز پیگیر این مسئله بودم ولی مدام من را پاس می دهند.

بارها به اداره تربیت بدنی استان فارس مراجعه و درخواست خود برای فعالیت به عنوان دبیر ورزش را اعلام کردم اما وجود داشتن مدرک کارشناسی ارشد هنوز به نتیجه نرسیده ام. من می خواهم در آموزش پرورش باشم چرا که هم علاقه و هم توانایی دارم. دبیر ورزش شدن برای من ساده ترین کار است در حالی که دبیران ورزشی هستند که بویی از ورزش نبردند. به من می گویند بودجه تعریف شده برای استخدام ندارند اما دو بار آزمون استخدامی برگزار کردند و نیرو جذب کردند.

رفتار مسئولان با ما هم مهم است. در استان خودمان (فارس) قبل از مسابقات دو ساعت پشت در یکی از روسای منابع انسانی بودم اما اجازه دیدار نداد. این رفتار به قدری برای من سخت بود که وقتی اجازه داد وارد شوم، از آنجا خارج شدم و وارد اتاقش نشدم. این رفتارها خیلی وحشتناک است. 4 سال پیش تنها مدال آور فارس و سال جاری هم تنها طلایی فارس هستم اما اهمیتی برایم قائل نیستند. آنها خدمتگذار مردم هستند و اگر ما نباشیم آنها هم نیستند و نمی دانم چرا اینگونه رفتار می نمایند؟

آزاده صیدی: در این 8 ماه اردو 6 ماه به خاطر مسائل مالی خانه نرفتم و در کرج در منزل خواهرم می ماندم. در کرمانشاه مجموعه کوثر وجود دارد، اما حتی سالن اختصاصی بانوان را هم به آقایان دادند. در کرمانشاه سالن را به اندازه ای در اختیار ما قرار می دهند که ما فقط فرصت گرم کردن داریم. به همین دلیل در پارک و کوه تمرین می کنم.

کبدی کاران در مرز بی انگیزگی؟

خبرنگاران: این بی مهری ها در روحیه شما تاثیر گذاشته است و نسبت به ادامه این راه دلسرد شده اید؟

محمد قربانی: اگر این مسائل در عملکرد ما تاثیر می گذاشت این روحیه قهرمانی و جنگندگی را نداشتیم. حرف من این است که چون هیچ پولی در ورزش ما برای ورزشکار نیست، سکه ها و پاداش ها برای همه ورزشکاران مهم است و 4 سال برای تک تک این سکه ها زحمت می کشند. دوره قبل برای والیبال پاداش های تیمی را انفرادی حساب کردند چون برای نخستین بار به مدال طلای بازی های آسیایی رسیده بودند. من از مسئولان می خواهم الان درمورد ما هم همین را بگویند.

هادی اشترک: ما گله مند پول نیستیم و گدایی نمی کنیم بلکه می گوییم هیچ فرقی با سایر ورزشکاران نداریم و تفاوتی بین رشته وجود نداشته باشد و به همه آنها به یک چشم نگاه گردد. تا اینجا از بی مهری ها دلسرد نشدیم اما بعد از این قهرمانی بی توجهی ها روی روحیه ما تاثیر می گذارد. خیلی حرف است که ما توانستیم بازیکنان تیم هند را به گریه بیندازیم.

سعیده جعفری: تفاوت ما با آقایان در کسب مدال طلا بیشتر است چرا که ما نماینده زنان هستیم و با تمام محدودیت هایی که داریم برای حفظ ارزش و شأن ایران می جنگیم ولی هیچ گاه نگاه و رفتار درستی در مقابل این کار ندیدیم. همه ما بچه ها برای هدف و علاقه این کار را کردیم نه برای پول. در این گرفتاری مردم و مسائل مالی خواستیم دل ملت را شاد کنیم ولی اگر از ابتدا به ما وعده نمی دادند این اتفاقات برایمان سخت نبود اما الان سخت است.

قردادهای200 تا 300 هزار تومانی برای یک فصل لیگ برتر کبدی!

خبرنگاران: لیگ کبدی این فرصت را برای ورزشکاران ایجاد نمی نماید تا بتوانند کسب درآمد داشته باشند؟

محمد قربانی: برای یک دوره از لیگ که حدود 4 ماه طول می کشد قرداد سفید امضا و 200 تا 300 هزار تومان دریافت می کنیم. به نظر شما با این پول چه کاری می توانیم انجام دهیم؟ من از کرمانشاه به شهر دیگری می روم و در لیگ بازی می کنم و در این چند ماه و فقط شام و ناهار را ما را می دهند آن هم با منت. متاسفانه به ورزش هایی مانند کبدی هر 4 سال یکبار توجه می گردد. از رسانه ها می خواهم که بیشتر به این رشته توجه نمایند تا اسپانسرها به کبدی ورود نمایند و دغدغه های ورزشکاران این رشته کمتر گردد.

هادی اشترک: لیگ ما با هند تفاوت بسیاری دارد. من در لیگ هند حضور دارم و قرارداد بازیکنان ایرانی در آنجا به یک میلیارد هم می رسد و کمترین میزان قرارداد 400 میلیون است. هندوستان توجه زیادی به کبدی دارد و حتی امکانات آنها در این رشته از فوتبال ما بیشتر است.

توجه به کبدی و داشتن سالن اختصاصی مهم ترین درخواست از مسئولان

خبرنگاران: برای ادامه پیروزیت های کبدی چه درخواستی از مسئولان دارید؟

هادی اشترک: مهم ترین خواسته ما این است که این رشته از مظلومیت خارج گردد و ما در حاشیه امنیت باشیم و یک سالن داشته باشیم تا هر موقع که خواستیم بتوانیم تمرین کنیم. اینگونه نباشد که کاراته و تکواندو بگویند سالن ماست و به چشم بدبخت ها به ما نگاه نمایند. ما همه قهرمان ملی هستیم و برای سربلندی ایران تلاش می کنیم. متاسفانه در ایران به ما بها داده نمی گردد اما در همین هندوستان قهرمانان خود را می پرستند.

یک نکته دیگر اینکه آقای اورسجی گفت اگر مدال طلا بگیرید به هر نفر 10 سکه طلا می دهد. از رئیس فدراسیون تشکر می کنم و امیدوارم سر قولش بماند.

سعیده جعفری: آنقدر که برای حضور در اردوی ملی و کمپ و هزینه های ایاب و ذهاب دغدغه داریم، برای تمرین نداریم. متاسفانه برای حضور در اردو به من هزینه اتوبوس را پرداخت می نمایند ولی من مجبورم با هواپیما خود را به محل اردو برسانم. با وجود همین بی توجهی ها مدال گرفتیم. همه هزینه های من را خانواده و پدرم تامین می نمایند و این موضوع برای من جای تاسف دارد. نمی توانم به پدرم بگویم این همه هزنیه را تامین کند. یک پدر با چند بچه چگونه توانایی پرداخت این هزینه ها را دارد؟

از تقدیم مدال به مادربزرگ و زلزله زدگان کرمانشاه تا دختری که در راه است

خبرنگاران: مدالتان را به چه کسی تقدیم می کنید؟

فریده ظریف دوست: مدالم را تقدیم می کنم به تمام ملت و مردم ایران به خصوص همشهری های عزیزم در زابل که نفس کشیدن برای آنها سخت است. همین جا از مسئولان می خواهم به مردم زابل توجه نمایند و فراموش ننمایند که زابل هم یکی از شهرهای ایران است.

محمد قربانی: چند روز قبل از مسابقات دوستم عادل کرمی که در رشته سرکل کبدی کار می کرد، فوت کرد و من مدالم را تقدیم می کنم به او و امیدوارم مادرش غم نبیند. همچنین با اینکه مادربزرگم سواد ندارد اما بنویسید که مدالم را به او تقدیم می کنم.

هادی اشترک: باید ابتدا در خصوص مظلومیت سیستان و بلوچستان و زابل صحبت کنم و بعد مدالم را به دختر کوچکم که 15 روز دیگر به جهان می آید، تقدیم می کنم. البته من 10 روز دیگ رراهی هند هستم و او را نمی بینم.

سعیده جعفری: به ملت و خانوادم که جزو همین ملت هستند، تقدیم می کنم.

آزاده صیدی: به مردم زلزله زده کرمانشاه و خانواده عزیزم.

خبرنگاران: کسب این پیروزیت ها چه بازتابی در فضای مجازی داشته و چه بازخوردی از مردم دریافت نموده اید؟

محمد قربانی: بعد از این قهرمانی تعداد فالوورهایم زیاد شده است. یک نفر در پیج من گفت چقدر لباستان قشنگ است من گفتم قابل شما را ندارد. وقتی این حرف را زدم آن فرد باورش نشد که من قربانی هستم و گفت احتمالا این پیج طرفدارانش است چون ورزشکاران سخاوت ندارند.(خنده)

هادی اشترک: قبل از قهرمانی در جاکارتا فالوورهای من در فضای مجازی زیاد بود. از دیدن خشنودی مردم و ابراز احساسات آنها در فضای مجازی خشنود شدم و بعد از قهرمانی تا 4 صبح از طرف مردم پیغام تبریک دریافت می کردم. وقتی خشنودی و شادمانی مردم را می بینیم دغدغه ها و گله های مالی را فراموش می کنیم.

مازندرانی و درس جوانمردی که به شاگردانش داد

خبرنگاران:حرف انتهای؟

هادی اشترک: از تمام کسانی که زحمت کشیدند تا این دو مدال طلا برای کبدی به دست آید تشکر می کنم. باید بگویم ما از نزدیک شاهد بودیم که شیلا جین، مربی بانوان به همراه بچه ها جنگید و اشک ریخت و غیرت داشت. همچنین از 12 شیرِِ همراهم که همدل و در کنار هم تلاش کردند تشکر می کنم.

از غلامرضا مازندرانی، سرمربی تیم ملی که مردانگی را به ما یاد داد تشکر می کنم. او گفت که در نیمه نهایی با هند رو به رو شویم در حالی که می توانستیم برابر حریفان ببازیم ولی مازندرانی گفت تیم ایران باید جوانمردانه بازی کند و با تمام توان پیروز میدان گردد و هند را راهی بازی رده بندی کند.

سعیده جعفری: از دکتر اورسجی به خاطر زحمات و حمایت هایی که داشت تشکر می کنم. همچنین از خانم رحیمی نژاد که مدیریت خوبی داشت و خانم شیوایی که ما را حمایت کرد قدردانی می کنم. در نهایت هم از شیلا جین سرمربی تیم و همه بازیکنان تشکر می کنم.

گفت وگو: محیا شهسواری

baham1.ir: مجله باهام: با هم سفر کنیم