دونده طلایی ایران؛ از جاده های کوچکینه تا تاریخ سازی جاکارتا - شیوا مارکت

برای دیدن زیباترین جزیره اندونزی با تور بالی همراه شوید.

به گزارش خبرنگاران، حسین کیهانی دونده استقامتی ایران توانست اولین نشان طلای ماده سه هزارمتر با مانع تاریخ ورزش ایران در بازی های آسیایی را برگردن آویزد. او در جاکارتا رکورد 8.22.79 را به ثبت رساند و توانست سه ثانیه و 10 صدم ثانیه رکورد بازی های آسیایی را ارتقا دهد. این دونده 28 ساله کرمانشاهی حالا و بعد از کسب عنوان قهرمانی دوی سه هزارمتر بامانع آسیا درصدد کسب مقام در مسابقات دنیای و المپیک است و برای رسیدن به این عناوین تاریخی هم برنامه دارد.

حسین کیهانی هرچند روزی از سر مسئولیت پذیری در یک مسابقه استعدادیابی شرکت کرد، اما بعد از آن شیفته رشته اش شد و در 11 سالی که افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد، به افتخارات زیادی رسیده است. مدال طلای قهرمانی آسیا هندوستان و مدال طلای رقابت های دوومیدانی داخل سالن آسیا تهران، شکستن رکورد ملی ایران در دوی سه هزار متر بامانع در رقابت های قهرمانی دنیا 2017 گوشه ای از موفقیت های اوست.

پشت افتخارات حسین کیهانی سختی های زیادی وجود دارد. او جزو آن دسته از ورزشکارانی است که نه لای پر قو بلکه با دستانی پینه بسته از کارگری به این افتخارات مهم رسیده است. کیهانی بعد از شگفتی سازی و رکوردشکنی در بازی های آسیایی 2018 اندونزی با حضور در خبرنگاران از نحوه شروع دویدنش و سختی ها و مسائل خود در راستا کسب افتخاراتش سخن گفت که در ادامه می خوانید.

می دانستم مدال می گیرم اما رنگ مدال برایم نامعلوم بود

بازی های آسیایی برای هر ورزشکاری رویداد بزرگی است و همه تلاشم کسب مدال در این رویداد بود. با توجه به نتایج خوبی که سال گذشته در چند مسابقه مهم مثل قهرمانی آسیا، قهرمانی داخل سالن آسیا، قهرمانی دنیا، بازی های داخل سالن آسیا، لیگ داخلی و... گرفته بودم به کسب مدال در بازی های آسیایی امیدوار بودم. به اعتماد به نفس لازم رسیده بودم و انگیزه کافی هم داشتم. مطمئن بودم در جاکارتا به مدال خواهم رسید اما حقیقتا رنگ مدال برایم نامعلوم بود، چون رقیبانم رکوردهای خوبی داشتند. مخصوصا حریفان آفریقایی که برای قطر و بحرین مسابقه می دادند. آن ها رکوردهای 8.15، 8.22، 8.23 را دویده بودند. در این شرایط پیش بینی رنگ مدال برایم سخت بود.

نمودار رکوردهای من از ابتدای فصل صعودی بود

رکورد شخصی من قبل بازی ها به هشت دقیقه و چهل ثانیه رسید. نمودار رکوردهای من از ابتدای سال صعودی و رو به بهبود بود. در ابتدای فصل فروردین ماه در مسابقات عراق رکورد 9.06، اردیبهشت ماه در مسابقه های لیگ تهران رکورد 9.04، در ماه خرداد در رقابت های قهرمانی کشور مشهد رکورد 8.52 و در تیرماه در بلاروس رکورد 8.40 را زدم. رفته رفته رکورد خود را بهبود دادم و در نهایت در بازی های آسیایی جاکارتا در مردادماه رکورد 8.22 را زدم و به نتیجه رسیدم.

با افتخار می گویم زمانی که قهرمان جوانان ایران بودم 2 روز دور میدان کارگری می کردم و سه روز تمرین دو. خیلی وقت ها پیش آمده که پول توجیبی هم نداشتم اما مطمئن بودم که به هدفم می رسم و تحمل می کردم. حتی کفش های خود را دست دومی ها می گرفتم. کنار جاده باید ساعت ها منتظر می ماندم تا یک پیکان قراضه سوارم می کرد. تازه به من می گفت این همه می دوی چرا ماشین نداری؟

لازم نبود پیش از جاکارتا به پیک بدنی برسیم

مربی ام سجاد مرادی برنامه را به گونه ای چیده بود که بدن ما در بازی های آسیایی به پیک خود برسد. او به فدراسیون هم اعلام نموده بود که جای نگرانی وجود ندارد، چون لازم نیست قبل از بازی های آسیایی رکورد نهایی زده گردد. سجاد مرادی می گوید لازم نیست ورزشکار یکی دو ماه قبل از یک تورنمنت مهم به پیک برسد. البته فدراسیون همواره از ما می خواست که رکورد بزنیم و همواره می گفت که کی می خواهید به رکورد لازم برسید. با این وجود من توانستم در بلاروس رکورد معین شده از سوی فدراسیون برای ورودی بازی های آسیایی را بزنم، اما بدنم در جاکارتا به پیک لازم رسید.

در خفا تمرین کردیم و خواستیم با مدال خود را ثابت کنیم

زیاد اهل تبلیغات نیستم. در تیمی سه نفره تمرین کردیم و حتی نخواستیم رکوردهای خود را اعلام کنیم. همه چیز بین من، امیر مرادی و سجاد مرادی می ماند. رکوردگیری های خوبی داشتیم اما هیچ وقت آن را اعلام نکردیم. نمی خواستیم قولی برای مدال بدهیم چون اگر قولی می دادیم انتظارها بالا می رفت. مسابقه بود و اتفاق! معلوم نبود در روز مسابقه چه پیش خواهد آمد. ممکن بود در روز مسابقه آسیب ببینیم که اگر قولی می دادیم یا تبلیغاتی داشتیم، آن زمان تازه انتقادها شروع می شد. در خفا تمرین کردیم و گفتیم با مدال همه چیز را نشان دهیم.

مشق سجاد را دیکته کردم/ می توانستم سریعتر هم بدوم، اما نخواستم ریسک کنم

قبل از مسابقه سجاد مرادی همه شرایط را برای ما پیش بینی نموده بود که اگر دو خوابید، تند شد، یا متوسط بود چه تاکتیک متفاوتی را به کار ببریم و من هم فقط دیکته کردم. دو تند شد و من هم آماده هر شرایطی بودم. سجاد به من گفته بود که فقط در طول راستا انرژی ذخیره کن. در دور آخر فقط فکر کن که 400 متر مانده، همین هم شد. جمله ای که سجاد قبل از مسابقه به ما می گفت این بود که (درست است که حریفانت رکوردهای خوبی دارند اما دلیل نمی گردد که در روز مسابقه هم همان رکورد را تکرار نمایند، اگر تو رکورد 8.22 را بزنی کار بزرگی است، حریفانت اگر نتوانند رکورد قبل خود را بزنند تو از آن ها پیشی می گیری و به مدال می رسی). من چون در دوی 800 متر کنار امیر مرادی تمرین می کردم سرعتم خوب شده بود. من شاید می توانستم سریع تر هم بدوم. ولی نخواستم ریسک کنم. چون در بازی هایی مثل دنیای، آسیایی و المپیک رنگ مدال خیلی مهمتر از رکوردشکنی است. البته حواسم به رکوردم هم نبود. اگر می دانستم 8.22 دویده ام سریع تر می رفتم تا زیر 8.20 رکورد بزنم. ولی خدا را شکر توانستم با همان شرایط 3 ثانیه هم رکورد بازی های آسیایی را که پیش از این به نام ورزشکار کنیایی الاصل بحرینی بود بشکنم. آن دوشنبه، روز من بود که آنقدر راحت دویدم و رکورد خوبی زدم و مدال گرفتم.

رکورد بازی ها را زدم و نمی توانند بگویند مدالم شانسی است

خدا را شکر با رکورد خوبی به مدال رسیدم. اگر مثلا دو می خوابید و با رکورد 8.40 طلا می گرفتم خیلی ها می گفتند دو خوابیده و مدال شانسی است، اما رکورد 8.22 جای هیچ بحثی را نگذاشته است. چون هستند کسانی در دوومیدانی که می گویند سرعتم خوب بوده که مدال گرفته ام و شانسی بوده است. قبل از بازی های آسیایی حرف هایی زده می شد که هنوز بعضی از آن پیغام ها را دارم. بعضی می گفتند که چون من فامیل مجید کیهانی هستم یا چون شاگرد سجاد مرادی ام، مرا به مسابقه ها می برند. اما خب فقط 4 نفر از ملی پوشان ورودی بازی ها را گرفته بودند که من جزو آن ها بودم و جای بحثی نبود. من رکورد لازم را زدم و به بازی ها رسیدم و ربطی به رییس فدراسیون یا مربی ام نداشت. بعضی به خاطر تخریب روانی این حرف ها را می زدند اما ورزشکار حرفه ای نباید به این حرف ها اهمیت دهد و باید با مدال جواب این افراد را داد.

حریفان از قهرمانی ام متعجب شدند

در مسابقه های قهرمانی آسیا با اکثر حریفانم به جز 2 ورزشکار بحرینی مسابقه داده بودم. همچنین در مسابقه های دوومیدانی قهرمانی داخل سالن، بازی های آسیایی داخل سالن ترکمنستان و قهرمانی دنیا نیز با آن حریفان مسابقه داده بودم. حریفانم بعد از قهرمانی خیلی تعجب نموده بودند. حتی مربی ورزشکار بحرینی که آفریقایی هم بود پیشم آمد و به من گفت می توانستی امروز زیر 8.10 که رکورد دنیای و المپیک است بدوی. خیلی راحت دویدی و سر ورزشکارهای ما را بریدی. من هم فقط خندیدم.

رییس فدراسیون داد می زد مرا روسفید کردی

من بعد از مسابقه سه هزار متر بامانع بازی های آسیایی هیچ مسئول ورزشی را ندیدم. شاید هم بودند و من آنها را ندیدم. اما رییس فدراسیون دوومیدانی هنگام مسابقه بود. مجید کیهانی خیلی شادمانی کرد و کلی داد زد که مرا روسفید کردی چون متاسفانه بچه ها نتیجه نگرفته بودند.

شادمانی بعد قهرمانی ناخودآگاه بود

حرکاتی که به عنوان شادمانی در 100 متر انتهای مسابقه انجام دادم ناخودآگاه بود. البته تصویرسازی خیلی تاثیر دارد و من همواره قهرمانی را تصویرسازی می کنم. من حتی پرچم دست دریافت بعد از قهرمانی یا همان دستی که به نشانه احترام به مردم عزیز و باتعصب ایران در کنار سرم بالا می آورم را تصویرسازی می کنم. اما شادمانی و راحتی که در ثانیه های انتهای این مسابقه داشتم ناخوداگاه بود.

در 100 متر آخر همه سختی هایی که کشیده بودم از ذهنم گذشت

در 100 متر آخر همه سختی هایی که کشیده بودم در کمتر از هزارم ثانیه از ذهنم گذشت. در 11 سال که در دوومیدانی بودم به اندازه کافی سختی کشیده بودم. از یک سال قبل از بازی های آسیایی فشار زیادی را تحمل کردم. 6 ماه آخر را در چهارمحال و بختیاری تمرین کردیم و من 6 ماه است که پدر و مادرم را ندیده ام. با وجودی که در یک کشور بودیم و فقط 4-5 ساعت فاصله داشتیم اما به خاطر تمرین ها از خانواده دور ماندم. همسرم را هم گاهی در تهران می دیدم. در 100 متر آخر تمام سختی ها، دوری ها در هزارم ثانیه به ذهنم آمد. من اتفاقی جذب دوومیدانی شدم اما برای رسیدن به قهرمانی سختی های زیادی کشیدم.

در 100 متر آخر مسابقه همه سختی هایی که کشیده بودم در کمتر از هزارم ثانیه از ذهنم گذشت. در 11 سال که در دوومیدانی بودم به اندازه کافی سختی کشیده بودم.

در روستا زندگی می کردیم و برای دبیرستان به شهر رفتم

برای خیلی ها جالب است که چطوری دوومیدانی را شروع کردم. ما در روستای کوچکینه زندگی می کردیم. تا مقطع راهنمایی هم در روستا درس خواندم. برای مقطع دبیرستان باید به شهر سُنقرکلیایی می رفتم. من و برادرم باید شنبه تا پنجشنبه را در شهر به مدرسه می رفتیم و آخر هفته به روستا برمی گشتیم. اولین بار بود که یک هفته از خانه دور می ماندم. آن یک هفته خیلی سخت بود و دلتنگ خانواده شده بودم. لحظه شماری می کردم که پنجشنبه گردد و به روستا برگردم.

مسابقه ای در سنقر خیلی اتفاقی مرا به دوومیدانی آورد

پنجشنبه که شد گویا در سطح شهرستان سُنقرکلیایی مسابقه دو برپا شده بود. یکی از هم روستایی هایم برایم شماره مسابقه گرفته بود که من بِدوم. من به او گفتم آنقدر از ما قوی تر هست که ما به آن ها نخواهیم رسید. از سر دلتنگی می خواستم زودتر به خانه برگردم و قصد شرکت در مسابقه را هم نداشتم. آن روز به خاطر مسابقه 2 زنگ آخر مدرسه را تعطیل کردند تا کسانی که ثبت نام نموده اند، مسابقه دهند. من برای مسابقه نرفتم و به خانه مادربزرگم رفتم تا با برادرم به روستا برگردیم. برادرم 4 سال از من کوچکتر است و پدرم او را به من سپرده بود. قرار ما هر هفته خانه مادربزرگم بود که با رضا برادرم به روستا برگردیم. من که به خانه مادربزرگم رسیدم دیدم رضا وسایلش را گذاشته و به مسابقه دو رفته است. من هم مجبور شدم که به مسابقه بروم تا مراقب رضا باشم.

کفش نداشتم و از دوستم قرض گرفتم

حتی کفش مناسب دو نداشتم. در راستا که می رفتم کفش هایم را از بهترین دوستم قرض گرفتم (خدا او را بیامرزد اکنون او فوت شده است). مسافت مسابقه 5 کیلومتر و نیم و خط انتها آن در سنقرکلیایی بود. در خط استارت که قرار گرفتیم، همه حواسم به برادرم بود. او مقطع راهنمایی بود و ما دبیرستانی. می ترسیدم به این سبب که مبتدی هستیم برخورد رخ دهد و او آسیب ببیند. 200- 300 متر اول همه حواسم به رضا بود و دست در دست هم می دویدیم. وقتی فضا کمی باز شد و جلو افتادیم به او گفتم خودش بیاید و من دستش را رها کردم.

همه دونده ها را پشت سر گذاشتم/ فکر می کردم به من دلخوشی می دهند

همه شرکت نمایندگان را پشت سر گذاشتم و به عنوان نفر اول به خط انتها رسیدم. ابتدا فکر می کردم همه به من دلخوشی می دهند(باخنده) اما دیدم که من با فاصله یک کیلومتر نسبت به دیگر دونده ها به ته خط رسیده ام. آنقدر خوب دویده بودم که خیلی ها می گفتند حسین خودش را جایی پنهان نموده بود و در میانه راه به راستا مسابقه آمده است (با خنده)! مسابقه که تمام شد زندگی من در فصل جدیدی شروع شد.

اولین بار در مسابقات استانی اول و در کشوری دوم شدم

مربی زبان ادبیاتم شد اولین مربی من در دو. از شنبه تمرین کردیم تا در سطح استان مسابقه دهم. در اولین مسابقه استانی در کرمانشاه هم اول شدم. بعد از آن در مسابقه کشوری هم شرکت کردم و در اولین حضور با رکورد خوبی به صندلی دومی رسیدم و رکورد 9.11 دقیقه را در دوی سه هزار متر آزاد ثبت کردم. بعد از آن هم خدا را شکر به اردوی تیم ملی رفتم و 11 سال است که پیراهن تیم ملی را برتن دارم.

سختی کشیدم تا به روی سکو رفتم

رفتن از شهر به روستا خیلی سخت بود. باید مدت ها لب جاده می ماندیم تا یک ماشین بیاید و ما را به روستا ببرد. بعد از اینکه دو را هم شروع کردم مجبور بودم تابستان ها هم برای تمرین، این راستا را طی کنم. خیلی اذیت می شدم. البته اکنون هم هنوز شرایط همین است. باید ساعت ها سر جاده بایستیم تا ماشین بیاید و ما را 15-16 کیلومتر تا روستا ببرد. حتی تا یک سال پیش، پیست تارتان نداشتیم و من مجبور بودم هر هفته 2-3 جلسه برای تمرین به کرمانشاه بروم. از کوچکینه تا سنقر و از آنجا تا کرمانشاه را باید طی می کردم. از سنقر تا کرمانشاه تقریبا یک ساعت راه است. در هر هفته چند روزی را 4 -5 ساعت زمان می گذاشتم تا به کرمانشاه بروم. من این سختی ها را پشت سر گذاشته ام تا روی سکو بایستم.

2 روز کارگری می کردم، سه روز تمرین/ کفش دسته دوم می گرفتم

من از کارگری شروع کردم. روز اول شاید اصلا پدرم راضی نبود که مسابقه دهم. با افتخار می گویم زمانی که قهرمان جوانان ایران بودم 2 روز دور میدان کارگری می کردم و سه روز تمرین دو. خیلی وقت ها پیش آمده که پول توجیبی هم نداشتم اما مطمئن بودم که به هدفم می رسم و تحمل می کردم. حتی کفش های خود را از دست دومی ها می گرفتم. کنار جاده باید ساعت ها منتظر می ماندم تا یک پیکان قراضه سوارم می کرد. تازه به من می گفت این همه می دوی چرا ماشین نداری؟

این سختی ها را پشت سر گذاشتم تا امروز روی سکو بایستم. باید این ها را گفت تا مردم فقط روی سکو رفتن ما را نبینند. خیلی ها فقط همان سکو رفتن، سفرهای خارجی، سکه دریافت ها را می بینند. ولی سختی هایی که من کشیده ام را نمی بینند. ورزش انفرادی در کشور ما زیاد دیده نمی گردد. بودند کسانی که توی دل مرا خالی نمایند. می گفتند خودت را سرکار گذاشته ای، وقتی به تو توجهی نمی نمایند چرا رها نمی کنی؟ بارها شده که نشسته ایم و کسی من را نمی شناسد وقتی می فهمند حسین کیهانی هستم می گویند ما هم زمانی دوومیدانی کار می کردیم اگر ادامه می دادیم ما هم به جایی می رسیدیم. ولی با این حرف ها کنار آمدم و برای هدف خود جنگیدم. می دانستم که روزی رکورد ایران را می زنم، می دانستم به مدال آسیایی می رسم. باید سختی ها را پشت سر گذاشت تا به مدال رسید.

خدا سجاد مرادی را سر راهم گذاشت

اوایل هیچ راهنمایی نماینده ای نداشتم تا خدا سجاد مرادی را سر راه من گذاشت. سجاد مرادی مربی بزرگی است و عنوان های زیادی دارد. 2 طلای بازی های آسیایی گوانجو را در کارنامه دارد (نقره او در 1500 متر بازی های آسیایی به دلیل دوپینگ نفر اول تبدیل به طلا شد). سجاد استعداد عجیبی دارد، کوله باری از تجربه است. سجاد در این رشته علم و دانش خوبی دارد. دو سال و نیم است که با سجاد مرادی تمرین می کنم. در این مدت اندازه یک عمر قهرمانی گرفتم. به تمام چیزهایی که در ورزش می خواستم رسیدم. حالا من و سجاد برنامه های بلندمدتی برای رقابت های دنیا و المپیک داریم.

سجاد مربیان الجزایری، آفریقایی و اروپایی خوبی داشت. او مدتی در الجزایر تمرین می کرد اما به این دلیل که دوری از خانواده برایش سخت بود تحمل نکرد و برگشت. مربی الجزایری اش به او گفته بود که تو اینجا بمان و تمرین کن و من روی کاغذ به تو امضا می دهم که تو را به مدال المپیک برسانم اما سجاد به خاطر دلتنگی برگشت. به خاطر بی خوابی ها و حاشیه هایی که پیش آمد دستش از مدال المپیک کوتاه ماند. اکنون هم در صفحات اجتماعی با پست هایی که می گذارد متوجه می شویم که خودخوری دارد، چون می دانست که مدال المپیک را می تواند بگیرد.

بخش بزرگی از ورزش حرفه ای روانی است/ سجاد کاری نموده که برای مسابقه لحظه شماری کنم

خیلی از مربیان یا ورزشکاران هستند که استعداد خوبی دارند، بهترین تمرین ها را داشته و حسابی آماده اند، اما در دو روز آخر مسابقه جوری بهم می ریزند که مسابقه را خراب می نمایند و زحمات یکی دو سال قبل خود را به باد می دهند. اما سجاد کاری نموده است که برای شروع مسابقه لحظه شماری می کنم تا به مدال برسم. ما این را از خودش یاد گرفتیم. یک بار در تهران تا ساعت 5 خواب بود و یکهو بیدار شد. لباس پوشید و در استادیوم شیرودی رکورد 1.45 را زد. او اعجوبه بود و ما این چیزها را از او یاد گرفته ایم. ورزش حرفه ای جدا از تغذیه و تمرین، آمادگی روانی می خواهد. من به این نتیجه رسیده ام که 70 تا 80 درصد ورزش قهرمانی بعد روانی است. خیلی ها شاید با این نظر موافق یا مخالف باشند اما نظر من این است که بیشترین درصد ورزش حرفه ای روانی است. اگر روان آماده نباشد ورزشکار با بهترین تمرین و تغذیه سر مسابقه به خاطر یک اشتباه مدال را از دست خواهد داد. باید ورزشکار از لحاظ روانی هم آماده باشد تا بتواند رکورد خوب خود را تکرار کند. افتخار می کنم که از لحاظ روانی به سجاد شباهت دارم.

سجاد مرادی که ورزش را کنار گذاشت، برای امیر هم آسیب دیدگی پیش آمد. او یکی دو سال آسیب دیدگی داشت و از مسابقه دور بود. امیر مقداری از حیث روانی بهم ریخته و اعتماد به نفسش پایین آمده بود. اما در این مدت کلی با او صحبت کردیم. امیر وسواس تمرین، کفش، لباس، روز مسابقه را گرفته بود اما ما به او یاری کردیم و این مسائل از او دور شد. امیر هم خیلی خوب دوید. در دوی 800 متر هم می توانست مدال بگیرد، اما دو ورزشکار هندی راه او را بستند. امیر به خاطر 15 صدم ثانیه مدال را از دست داد. این 15 صدم در 800 متر چیزی نیست اما راه او را بستند و کمی دور شد و نتوانست خود را برساند، اما رکورد خوبی زد با این رکورد خوب اعتماد به نفسش بالا رفت و در دوی 1500 متر خود را پیدا کرد و مدال گرفت.

هزینه ای روی دست فدراسیون نگذاشتیم/ پول غذا تنها خرج اردوهای ما بود

احسان حدادی ورزشکار بزرگی است و حقش است که به او برسند. او پرافتخارترین ورزشکار دوومیدانی در بازی های آسیایی است حقش است به او رسیدگی نمایند. اما حق ما هم هست. ما با کمترین هزینه تمرین کردیم خنده دار است که هزینه اردوهای خود را با ورزشکارهایی که در اردوهای خارجی تمرین کردند مقایسه کنیم. ما سه نفر بودیم یک مربی دو ورزشکار، 2 مدال هم گرفتیم. اگر سجاد هم می دوید مدال می گرفت و می شد سه مدال (با خنده). درخواست هایی که در طول تمرین از فدراسیون داشتیم اجرا شده اما ما هزینه ای روی دست فدراسیون نگذاشتیم. ما تنها یک هزینه غذا را از فدراسیون می گرفتیم. خوابگاه ها که در هر استانی رفتیم رایگان بود. اداره کل استان ها سوئیت یا اتاق را رایگان به ما اختصاص می دادند. هزینه غذا در ایران ارزان است. معده ما دونده ها که کوچک است، من و امیر یک غذا برای هر دو نفر می گرفتیم. در یک ماه حداقل نفری یک میلیون تومان هزینه غذای ما می شد که کمترین هزینه است. انتظار ما از فدراسیون زیاد نبود. انتظاری بوده که اگر انجام نمی دادند خنده دار می شد. حداقل انتظارها بود. البته فدراسیون هم گفته بود که اگر اردوی خارجی مثلا آفریقا می خواهید تدارک ببینیم، اما سجاد مرادی معتقد بود که وقتی خودمان شهرهای خوبی که ارتفاع 2300، 2200 متری برای اردو داریم چرا در آفریقا پول هزینه کنیم. مرادی می گوید که شهرهای خوبی در ایران هست و نیازی نیست که پول بیت المال را در کشورهای خارجی با فرهنگ های مختلف هزینه کنیم.

درخواست دارم که برای مسابقات دنیای و المپیک شرایط فراهم باشد

من درخواست دارم که از حالا به بعد به ما بیشتر رسیدگی گردد. رکورد من اکنون بین 6 نفر برتر دنیا است و این رکورد گویای همه چیز است. تا قبل ثبت این رکورد هم، حرفی نزدم که اگر کسی خواند نخندد. دوست نداشتم واکنش های اینچنینی را ببینیم. اما اکنون می خواهم که مسئولان همین توقعات کمی را که ما داریم رفع نمایند. باید برای مسابقه های دنیای و المپیک شرایط فراهم باشد تا به نتیجه خوب برسیم. مسابقه های دنیای سال آینده است و من با این رکورد در بازی های آسیایی ورودی آن را کسب کردم. برای مسابقه های دنیای و المپیک واقعا به برنامه و اردوی خاصی نیاز است. همه برنامه ها و شرایط به تصمیم سجاد مرادی بستگی دارد و من امیدوارم که مسئولان کم نگذارند. تاکنون که هزینه زیادی نداشتیم و فکر نکنم بعد از این هم هزینه زیادی برای ما نیاز باشد. ما خودمان را ثابت کردیم. خود کیهانی هم از نزدیک مسابقه را دید که در چه شرایطی و با چه رکوردی مدال گرفتیم.

اینچئون را به خاطر شکستن ساق پا از دست دادم/ مسئولان فدراسیون وقت شادمان شدند

بیشتر گلایه هایم از فدراسیون قبلی بود. فدراسیون قبل واقعا دوومیدانی را نابود کرد. 4 سال عمر طلایی ما در فدراسیون قبل نابود شد. 4 سال برای عمر یک ورزشکار زیاد است. شاید برای یک فرد معمولی که 70 تا 100 سال عمر می نماید 4 سال به چشم نیاید ولی برای عمر ورزشکار حرفه ای که 10 تا 15 سال است زیاد است. آن زمان گله مند بودیم ولی کاری نمی شد کرد. اکنون می دانم که آنها خیلی پشیمان هستند و فهمیده اند که خودشان بیشتر ضرر نموده اند.

در آن سال ها هم، من رکوردهای خوبی زدم. من قبل بازی های آسیایی اینچئون رکورد 8.43 را زده بودم که با این رکورد در بازی ها مدال برنز کسب شد. اما مسئولان وقت فدراسیون دوومیدانی هر کاری کردند که من به اینچئون اعزام نشوم. بهانه و فشار آوردند که باید رکورد بهتری بزنم (در صورتی که رکوردی که گذاشته بودند 8.50 بود) تا راهی بازی ها شوم. آنقدر بهانه آوردند که باید رکورد بزنیم که ساق پای من شکست. 2 هفته مانده به بازی های آسیایی اینچئون ساق پایم شکست، آنها شادمان شدند. دنبال بهانه بودند. البته مهم نیست و دیگر از گذشته حرف نزنیم بهتر است. همین که خودشان پشیمان هستند و من هم این را می دانم کافی است.

ژنتیک ایرانی ها برای دوی سه هزار متر بامانع مناسب است/ استعدادیابی در حد شعار است

ما در 3 هزار متر بامانع خوب هستیم، این ماده با دوی 5 و 10 هزار متر متفاوت است. دوی 3 هزار متربامانع جدا از بقیه ماده ها است. تکنیک متفاوتی هم می خواهد. خدا را شکر ما در این ماده قوی هستیم و می توانیم امیدوار باشیم. به نظرم ژنتیک ما ایرانی ها برای این رشته مناسب است. استعدادهای خوبی در این رشته در ایران پیدا می گردد. الجزایری ها در این ماده جزو مدعی ها هستند و ژنتیک ما به الجزایری ها شبیه است. باید در این رشته استعدادیابی گردد ولی به نظرم استعدادیابی در حد شعار است. من هم اگر استعدادیابی نمی شدم شاید هیچ وقت به این رشته نمی رسیدم و استعدادم را نمی شناختم. اگر برادرم آن روز به مسابقه نمی رفت من هم امروز اینجا نبودم. مسابقه های استعدادیابی مخصوصا در شهرهای کوچک و با جمعیت کم، هزینه ای هم ندارد. مسئولان ورزشی، استاندارها، شهرداری های هر شهر می توانند با هزینه کم اقتصادی یک مسابقه برگزار نمایند. آنها با جوایز خیلی کم می توانند استعدادیابی نمایند و چندین ورزشکار خوب و قهرمان را پیدا نمایند. من هم هدف و نیتم این است که در شهرهای نزدیک به خودم این مسابقه ها را برپا کنم.

فشار تمرین های دوومیدانی خیلی زیاد است، با همه ارزشی که برای همه ورزش ها قائل هستم اما نمی گردد هیچ کدام را با دوومیدانی مقایسه کرد. اما تمرین و مسابقه در ماده دوی سه هزارمتر بامانع مرگبار است. هر بار که چاله آب را رد می کنی از 100 درصد توانت کم می گردد و در هر دور توانت کمتر می گردد. در هفت هشت دوری که می دوی انرژی کمتر می گردد. از تلویزیون یا از فاصله دور نمی توان چاله آب و سختی پریدن از آن را تصور کرد. باید از نزدیک سختی آن و ارتفاع آن را لمس کرد.

خانه و ماشین ندارم/ برای 160 سکه پاداش جنگیدم

اولین جایزه ای که در دوومیدانی گرفتم همان مسابقه اولی بود که در سنقر کلیایی شرکت کردم جایزه آن هم گرمکن شلوار سبز بود. 11 سال است در این رشته پیراهن تیم ملی را می پوشم اما نه ماشین دارم و نه خانه. بالاخره این ها نیاز همه آدم ها است و می خواهم این ها فراهم گردد. متاسفانه ما در ایران برعکس تمام کشورها هستیم. در سایر کشورها یک ورزشکاری که استعدادیابی می گردد و به تیم ملی می آید، اول برای او خانه و وسایل فراهم می نمایند تا دغدغه اینچنینی نداشته باشند، آن ها می جنگند تا فقط به افتخار مدال برسند. ولی متاسفانه در ایران اول برای کسب مدال می جنگیم تا بتوانیم به خانه و ماشین برسیم. من همواره واقعیت را گفته ام، انگیزه من در بازی های آسیایی واقعا 160 سکه پاداش بود. این سکه ها خیلی در رفاه و زندگی تاثیر دارد. جنگیدن برای 160 سکه برای من خیلی مهم بود. 2 سال است که ازدواج نموده ام و همسرم یا در خانه پدری اش در تهران می ماند یا در خانه پدری من در روستا. او بزرگ شده تهران است اما شرایط من و زندگی در روستا را بدون هیچ بهانه ای تحمل می نماید. همه این سختی هارا نمی بینند.

11 سال است در این رشته پیراهن تیم ملی را می پوشم اما نه ماشین دارم و نه خانه. بالاخره این ها نیاز همه آدم ها است و می خواهم این ها فراهم گردد. انگیزه من در بازی های آسیایی واقعا 160 سکه پاداش بود. این سکه ها خیلی در رفاه و زندگی تاثیر دارد. جنگیدن برای 160 سکه برای من خیلی مهم بود.

تازه اول راهم/ مدال دنیا برایم دور از دسترس نیست

سجاد مرادی به شاگردانش لطف دارد و همواره می گوید که شاگردهایش جدا از قهرمانی شخصیت قهرمانی دارند. سجاد به من گفته است که اکنون قهرمان نیستی. قهرمانی یعنی اینکه آن را تکرار کنی و از آن بهتر شوی. قهرمانی ات باید ماندگار گردد. اینکه یک مدال بگیری و بروی قهرمان نخواهی بود. من انگیزه گرفته ام و تازه اول راهم است. من در روزی که مدال طلای بازی ها را گرفتم فهمیدم که مدال دنیا دور از دسترس نیست و به اعتماد به نفس لازم هم رسیدم. من به رقابت های دنیای و المپیک امید دارم و اگر روز قهرمانی ام در جاکارتا، دوباره در مسابقات دنیای و المپیک تکرار گردد واقعا به مدال خواهم رسید، قول شرف می دهم که مدال بگیرم.

10 روز قبل از بازی های آسیایی ما را به پیست راه ندادند

خیالمان از بابت مردم راحت است. خیلی ها در این سال ها مرا از لحاظ اقتصادی و روانی خیلی یاری کردند در صورتی که حتی وظیفه آن ها نبوده است. اما بعضی از مسئولان خیلی وقت ها واقعا ساده برخورد می نمایند و کاری که باید را نمی نمایند. انتظار ما از مسئولان این است که استفاده از امکانات حداقلی را برای ما آسان نمایند. رقبای آسیایی ما مثل قطر، بحرین و ژاپن امکاناتی خوبی چون ماساژور، مربی خوب، دکتر تغذیه، فیزیوتراپ،... در کنار خود دارند. رقبای دنیای ما هم که بحثشان جداست. اما درخواست ما تنها رفع کردن نیازهای حداقلی است که اگر نباشد خنده دار است.

10 روز قبل از بازی های آسیایی برای رکوردگیری به پیست دوومیدانی یکی از استان ها رفتیم ولی ما را راه نداند. به مسئول پیست آن استان گفتم ما برای قلیان کشیدن کنار پیست نیامده ایم، آماده ایم عرق بریزیم و درد بکشیم. می گویند باید معرفی نامه داشته باشید، متاسفانه هماهنگی و نامه نگاری در ایران زیاد است. در استخرها هم بدون دریافت پول اجازه شنا کردن به ما نمی دهند. خودشان مصوب کردند که مکان های ورزشی برای قهرمانان و ملی پوشان رایگان است اما ما را راه نمی دهند و می گویند خصوصی است. باید به ورزشکاران اهمیت دهند. بعد از تمرین می آیی خسته کوفته باید درگیر مسائل اینچنینی باشی. خیلی چیزهای دیگر هم هست که یادم نیست و پشت سر گذاشتیم.

از حمید سجادی گله دارم/ اگر می خواست می توانست دوومیدانی را از این رو به آن رو کند

مدال من در بازی های آسیایی اولین مدال طلایی سه هزار متر با مانع ایران بود تاکنون طلای این ماده را نداشتیم. پیش از این در 20 سال قبل حمید سجادی در بازی های آسیایی در این ماده مدال نقره گرفته بود. من از سجادی انتظار داشتم که زمانی که کاری از دستش می آمد برای دوومیدانی بکند، اما نکرد. زمانی که معاون وزیر یا مدیرعامل سایپا بود می توانست خیلی از ما ها را جذب کند. اکنون دیگر من نیازی ندارم، چون تصویب شده است و شغل برای ما فراهم است. وقتی که مدال طلای بازی ها را بگیریم نمی توانند به ما شغل ندهند. اما زمانی که اول راه بودیم تجربه و مدال نداشتیم انتظار داشتیم از سجادی که معاون وزیر بود یا زمانی که حکم وزیری داشت برای ما کاری کند. اگر آن زمان می خواست می توانست دوومیدانی را از این رو به آن رو کند. حداقل می توانست چند باشگاه خوب به دوومیدانی بیاورد. دوومیدانی ورزش مادر و ورزش اول المپیک است، حقش است چند باشگاه خوب داشته باشد. اما چون باشگاه خوب و لیگ پویا ندارد علاقه ای به آن هم در ایران کم شده است. بعضی باشگاه های کنونی فقط هزینه رفت و آمد بچه ها را می پردازند و منت هم می گذارند. این که رسم باشگاه داری نیست. مبلغ قراردادهای ما خیلی کم است آنقدر که ما رویمان نمی گردد بگوییم. ما که بهترین ها هستیم 17-18 تومن در یک فصل می گیریم اصلا مبلغی نیست. ما از سجادی انتظار داشتیم اما انجام نداد. دیگر مهم نیست.

نکته انتهای

یک نفر به تنهایی به مدال و افتخار نمی رسد. من باید از همه کسانی که برایم زحمت کشیدند تشکر کنم. خانواده، پدر و مادر، برادر و همسرم من را تحمل کردند تا این مدال کسب شد. مربی ام سهم زیادی در قهرمانی ام دارد و من تا روزی که ورزش کنم مدیون او هستم. سجاد مرادی مربی راهنمایی نماینده خوبی برای من بود. فدراسیون هم دستش درد نکند. مجید کیهانی انتظارات ما را هرچند که کم بوده اما رفع نموده و باید از او تشکر کرد.

مردم قدرشناس هستند. آنقدر در این مدت مرا شرمسار نموده اند که حد ندارد. در قهرمانی آسیا یا داخل سالن آسیا که قهرمان شدم، این بازتاب ها را نداشت ولی بازتاب قهرمانی ام در بازی های آسیایی بالا بود. آنقدر مردم با جمله های قشنگی به من تبریک گفتند که قابل توصیف نیست. مردم خیلی به من محبت کردند. مردم تا جایی که می توانستند ما را شرمسار محبت های خود کردند. از محبت مردم هم تشکر می کنم. دعا نمایند تا باز هم بتوانم آن ها را شادمان کنم.

تبادل نظر از معصومه عبدالجوادی، خبرنگار خبرنگاران