از شاعر خجالتی تا رانت رسانه ای - شیوا مارکت

این شاعر در گفت وگو با خبرنگاران، درباره رسانه دار بودن یک طیف خاص از شاعران و در مقابل آن رسانه نداشتن شاعرانی دیگر که باعث کمرنگ شدن آن ها می گردد، اظهار کرد: اصولا اگر هر فراوری هنری به مذاق مخاطب خوش بیاید، هر طور که باشد خودش را مطرح می نماید. جنس خوب، شعر خوب و فراوریات خوب هنری سینه به سینه و خانه به خانه منتقل می شوند و یک رسانه برتر به نام جامعه را درگیر خود می نمایند و اصلا هیچ ربطی به پارتی، آشنا و روابط ندارند. البته چون تعداد چنین کارهای خوبی بسیار کم است، فرصت طلبانی که از تمام رانت های رسانه ای استفاده می نمایند، یک شبه ظاهر می شوند و فضای پاک ادبی یا هنری را به کل آلوده می نمایند. انسان هایی که بدون زحمت و بدون دود چراغ خوردن یک شبه می آیند و در تیتر و صفحه اول رسانه ها قرار می گیرند و رسانه ها اغلب به آن ها علاقه مندی خوبی نشان می دهند و خیال می نمایند که نکند این یک چهره نابغه و نوآمده ای باشد که واقعا بنا به ضرورت های اجتماعی خودش را نشان داده است. در حالی که اگر این واقعیت همچنان که به نظر می آید دیده نگردد، بعد از چند ماه یا چند سال، آن شاعر یا هنرمند افول می نماید و دیگر هیچ کس به سراغ او یا آن جریان هنری نمی رود.

او اضافه نمود: ما در طول این سال ها افراد این چنینی را دیده ایم که از رانت مطبوعاتی یا رانت رسانه ای استفاده نموده اند یا در صداوسیما یک تریبون خاص داشته اند و به شهرت رسیده اند یا در سایت های اینترنتی اغلب شاهد بروز یک شبه چنین انسان هایی هستیم. ولی آن هنرمندی که از اول در صراط مستقیم یادگیری و آموزش و فراوری آثار است و بنا به تقاضای مخاطب دارد به فراوریات خود ادامه می دهد و از اساس و بنیان محکمی برخوردار است، این انسان ها هرچند دیر اما یک روز به هدف عالی خود خواهند رسید و نامی ماندگار در تاریخ هنری و ادبی سرزمین خود خواهند داشت. ما به انسان های این چنینی احتیاج بسیار فراوانی داریم.

اکسیر با اشاره به این که من حق را به کسانی هم می دهم که می گویند تا شاعر یک رسانه را درگیر خود نکند و شب و روز با مطبوعات همکاری نکند و خودش را در محافل نشان ندهد، هرگز کارش دیده نخواهد شد گفت: مطبوعات، نشریات و رسانه های ما اغلب در دست کسانی است که به دوستان خودشان و اعضای انجمن و محفل خودشان بها می دهند و این افراد را در آن جا بزرگ می نمایند. من در طول سال ها شاعرانی را در روستاهای لرستان، بوشهر، بندرعباس و آذربایجان دیده ام که بدون راهنما، بدون این که شعری از آن ها به چاپ رسیده باشد و بدون این که کتابی داشته باشند، صاحب آثار بسیار محکم و دلپذیری هستند و همواره افسوس می خوردم که چرا این شاعران و هنرمندان دست شان به جایی بند نیست و کسی نیست این ها را کشف کند. در استان خودمان بیژن نجدی از این انسان ها بود. بیژن نجدی را تا زمانی که شمس لنگرودی معرفی کند و اولین کتابش یوزپلنگانی که با من دویده اند در انتشارات مرکز به چاپ برسد، هیچ کس نمی شناخت. در حالی که او معلم فرهیخته ریاضی، نویسنده ای بسیار خوب، شاعری بسیار ساده گوی و دل انگیز بود که به چشم ها نمی آمد و با معرفی او توسط شمس لنگرودی، طلوع یک ستاره را در کهکشان ادبی خودمان شاهد بودیم.

این شاعر طنزپرداز سپس با بیان این که من سال ها در گوشه شهرستان شعر می گفتم اظهار کرد: آغاز شعرهای جدید من با نام ملیحه شکفتگی خاصی به طنزهای من داد که اصلا وقتی دیدم در عرض دهه 80 ملیحه از من معروف تر شده است، تعجب کردم. همه این ها نشان گر این است که یک اثر هنری چه شعر و چه هنرهای دیگر اگر جوهره هنری داشته باشد، به قول سهراب سپهری فتح یک قرن به دست یک شعر اتفاق می افتد.

شاعر مجموعه در سوگ سپیداران درباره اهمیت نقش رسانه ها در مطرح شدن شاعران و آثارشان در جامعه گفت: امکان دارد من شاعر بسیار خوبی باشم و شعرهای بسیار خوبی هم داشته باشم اما اگر با مطبوعات، رسانه ها و سایت های ادبی همکاری نداشته باشم و کارهایم را در آن جا به سمع و نظر مردم نرسانم هیچ وقت جامعه از من شناختی نخواهد داشت و من هم پیشرفتی نخواهم داشت، اما همزمان با این که من شعرهای خوب دارم اگر بتوانم آن ها را به دست مخاطبان هم برسانم ، شهرت و محبوبیت خاصی به سمت من خواهد آمد. البته شاید کسی مثل اکبر اکسیر که با کلمه ملیحه معروف شد نباشد و شاعران شاید خجالتی باشند، چون همواره ما شهرستانی ها در گوشه شهرستان کمبود خاصی داریم که هیچ وقت آن اعتماد به نفس مورد نظر را نداریم و روی مان نمی گردد شعری را به روزنامه ای بفرستیم و بگوییم درباره آن نظری بدهند و اگر خوب است آن را چاپ نمایند. در حالی که باید صفحه به صفحه مطبوعات را گشت، رسانه به رسانه رفت، حتی به خبرگزاری ها زنگ زد؛ شاعر باید کارهایش را به رسانه ها بفرستد چون در آن جا کارشناسانی هستند که امکان پخش این شعرها را دارند. پس خجالتی بودن یا کم کار بودن یا بی توجه بودن به رسانه ها یک ضایعه اسفناک برای شاعران خواهد داشت که آن گذشت سن شعور شعری و در عزلت و انزوا ماندن شاعر است. من به تمام شاعرانی که حتی اگر روی شان نمی گردد به رسانه ها زنگ بزنند می گویم از دوستان شان بخواهند شماره شان را در اختیار رسانه ها بگذارند تا بتوانند با آن ها ارتباط برقرار نمایند.

اکبر اکسیر درباره وضعیت صفحات ادبی رسانه ها و مطبوعات نیز با بیان این که مطبوعات ما صفحات ثابتی برای شعر و ادبیات ندارند، بیان نمود: صفحات ادبیات و شعر همواره در اختیار سازمان ها و آگهی ها بوده و هر جا آگهی های کارخانه های بزرگ نبوده است، به سراغ مسائل شعر و ادبیات رفته اند. صفحات شعر و ادبیات برای مطبوعات مثل لاستیک چرخ پنجم و زاپاس شده است که اگر مثلا فلان شرکت بزرگ یا دولتی آگهی نداده است مطبوعات به مسئول صفحه ادبیات شان می گویند که فورا صفحه را آماده کند. من بارها مصاحبه هایی نموده ام که قرار بوده فردای آن روز در یک صفحه تمام قد چاپ گردد. وقتی با شوق و ذوق عظیمی فردایش به دکه روزنامه فروشی رفته و آن صفحه از روزنامه را باز نموده ام، تبلیغات فلان شرکت را دیده ام. این است که همواره دیوار شاعر یا هنرمند کوتاه تر است. اگر صفحات ادبی ثابت باشند و نشریات ما بتوانند احتیاجهای مادی شان را از جای دیگری رفع نمایند و آگهی نامه نباشند، می توانند در گسترش شعر و معرفی شاعر نقش موثری داشته باشند.

kurdeblog.ir: مجله سرگرمی و گردشگری