این دختر به جنگیدن عادت دارد - شیوا مارکت

به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران نوشت: معلق میان زمین و آسمان بودم و مرغ های دریایی بالای سرم جیغ جیغ می کردند. از آن بالا قایق های کوچک ماهیگیری از ساحل دور می شدند و به سمت دریا می رفتند. باد خنکی می وزید. شورا همچنان با طناب هایی که روی ساختمان 10 طبقه نگهش داشته بود، مشغول آب بندی و عایق کاری نما بود. شورا ایزوگام می نماید، پلاکارد یا پیچ و رولپلاک نمای بیرونی ساختمان نصب می نماید و از این دست کارها که هر کسی جرأت انجامش را ندارد. شورا فکری 28 سال دارد و عاشق کار در ارتفاع است.

او اهل آمل است و لیسانس اقتصاد از دانشگاه مازندران دارد و حالا محل فعالیتش هم استان مازندران است. صورتی گرد و چشمانی سیاه دارد و صداقت و قدرت در صدایش موج می زند؛ صدایی رسا و محکم. به قول خودش زمانی رشته اقتصاد را انتخاب کرد که هنوز فکر می کرد می تواند مؤثر باشد: من رشته تجربی خواندم و وقتی نتیجه کنکور آمد رشته های پیراپزشکی قبول شده بودم اما دوست نداشتم. دلم می خواست آدم مفیدی باشم و برای همین رفتم سراغ رشته اقتصاد. آن روزها نگاه فانتزی به دانشگاه داشتم و فکر می کردم می توانم دنیا را عوض کنم!

شورا فکری مثل بیشتر کسانی که در ارتفاع کار می نمایند عاشق کوهنوردی، سنگ نوردی و صخره نوردی در طبیعت است. از آن دست آدم های اهل مبارزه که به قول خودش با مبارزه کردن به دنیا می آیند و فکر می نمایند می گردد مبارزه کرد و تغییر داد. فرقی هم نمی نماید این مبارزه با کوه باشد یا مسائل اقتصادی روزمره زندگی: به خاطر شرایط اقتصادی خودم وارد بازار کار شدم. از سال 93 تا 95 حسابدار بودم اما به خاطر پارتی بازی های مرسوم شرکت ها بیرون آمدم. راستش خیلی هم این کار را دوست نداشتم. بعد حدود یک سال در یک شرکت چوب بری کنار چند زن دیگر سمباده کاری و رنگ زدن وسایل چوبی را به عهده گرفتم. راستش کار سنگینی بود و مجبور بودم روزی 7 تا 8 ساعت سرپا باشم و ویبره سمباده های لرزان را تحمل کنم. بعد از کار در چوب بری سیاتیکش عود می نماید و به خاطر حقوق کمتر از قانون کار و بی مهری کارفرما که بخصوص در شهرستان ها بیشتر است، از این کار هم بیرون می آید.

حالا اوست و کوه های حوالی آمل جایی برای تمرین و قوی شدن روح و جسم و مبارزه با بیماری: قریب یک سال است در ارتفاع کار می کنم. البته قبلش دو سال سنگ نوردی کردم و آموزش دیدم و هشت ماه هم برای ارتفاع تمرین کردم و مدرک این کار را دارم اما هنوز به نسبت خیلی ها آماتور هستم.

شورا در مورد مسائل کار در ارتفاع می گوید: کار در ارتفاع راحت نیست و اگر ایمنی را رعایت نکنید دچار بیماری مثل سندورم هارنس می شوید.

این آسیب دیدگی زمانی رخ می دهد که بدن فردی که هارنس پوشیده یا چیزی شبیه هارنس دور خود پیچیده مثل تسمه یا طناب مدتی بدون حرکت به حالت آویزان و صاف در فضا باقی بماند. شورا می گوید: راستش را بخواهید آن اوایل خیلی ترسناک بود اما حالا هیچ ترسی نیست و عاشق این کار هستم. بچه هایی که این کار را می نمایند هم برای شان حرفه است هم عشق و تخصص . وقتی از تجهیزات اطمینان پیدا می کنی، ترست از بین می رود. اگر هم ایمنی رعایت گردد این شغل جزو مشاغل پردرآمد خواهد بود. تا جایی هم که یادم می آید نشنیده ام این کار تلفات داشته باشد. کافی است از ارتفاع نترسید و آموزش درست دیده باشید.

او آن قدر کارهای متنوعی در ارتفاع می نماید که باورش سخت است: بستگی به قرارداد دارد. رنگ آمیزی، ایزوگام، آب بندی نما و عایق بندی، پیچ و رولپلاک، شست وشوی نما و نصب پلاکارد.

از او می پرسم زن دیگری را می شناسد که این کار را انجام بدهد؟ شورا از زن دیگری در استان گلستان می گوید و همکاران دیگری در تهران: این کار زنانه و مردانه ندارد و به نظر من زنان به خاطر ظرافت و دقت نگاه می توانند موفق تر هم باشند اما به شرطی که بپذیرند دیگر پوست دستشان لطافت همیشگی را نداشته باشد و زمخت گردد، ناخن ها را کوتاه نگه دارند و پوست صورتشان زیر آفتاب سیاه گردد. البته داشتن قدرت بدنی بالا هم لازمه این کار است.

همه این ها تصاویری ابتدایی برای شناخت شورا بود. کسی که به خاطر جسارت در انجام کارهایش سراغش رفتم اما این شجاعت و مبارزه طلبی او از کجا ریشه می گیرد؟ از خانواده یا تجربیات زیسته؟ او می گوید: من در پس همه این کارها در جست وجوی خودم هستم. این که ببینم کجای این دنیا ایستاده ام!

شورا کمی عقب تر می رود و به یاد روزهایی در نوجوانی می افتد که 125کیلو وزن داشت و دختری منزوی بود. کسی که ارتباطش را با پیرامون از دست داده بود. خسته از حرف های خانواده و سرزنش و تمسخر اجتماع. کسی که فقط به خاطر وزنش حتی شاگرد اول شدنش در مدرسه را هم جدی نمی گرفتند: با کتاب خواندن سعی کردم دنیا پیرامونم را بشناسم چون به خاطر وزنم نمی تواستم درک عمیقی از اطراف داشته باشم و بیشتر در دنیای ذهنی ام زندگی می کردم. 18 سالم بود که با خودم گفتم باید وارد دنیا عینی شوم. وزن کم کردم و الان 62 کیلو هستم. من این مسأله را خیلی مهم می دانم چون ما بواسطه حل همین مسائل است که محک می خوریم.

وزنش که پایین آمد آغاز کرد به کوهنوردی و صعود زمستانه به دماوند و صعود زمستانه به آزادکوه و کازبک گرجستان و... می گوید: خوب یادم هست وقتی اولین بار به سنگ های کوه و صخره دست زدم، انگار ناگهان طلسم شکسته شد و من از انتزاع ذهنی ام پرتاب شدم به دنیایی جدید و عینی.

حالا او به جای زندگی لابه لای کتاب ها می تواند کتاب خودش را بنویسد. حرف هایی برای کسانی که بدون هیچ تلاشی می گویند نمی گردد. برای کسانی که می گویند مگر یک دختر می تواند در آن ارتفاع کار کند؟ به قول خودش: خیلی ها که مدت هاست من را ندیده اند از دیدنم تعجب می نمایند. از این که وزنم تا این اندازه کم شده و کار می کنم و زنده ام. زنده بودن به معنای زندگی کردن و اجتماعی بودن.

یکی از بهترین خاطرات شورا چند هفته ای است که نزدیکی دریا در بابلسر هر روز از ساختمانی 10طبقه برای عایق بندی آویزان می شد: صبح ها به عشق دیدن دریا از آن ارتفاع بیرون می رفتم. تمام مدت مرغ های دریایی اطرافم بودند و انگار وسط آسمان کار می کردم. از آن دورها قایق های کوچک ماهیگیری را می دیدم که مثل نقطه هایی سیاه دل به آبی دریا می زدند. انگار من یک چشم معلق بودم که بدون این که کسی مرا ببیند، از آن بالا همه چیز را می دیدم. انگار مشغول کشف چیزی درون خودم بودم.

از او می پرسم فکر می کنی تا چند وقت می توانی در این شغل دوام بیاوری؟ می گوید: عاشق این کار هستم و طبعاً رؤیاهای بزرگی هم دارم که دوست ندارم به زبان بیارم. اما تا وقتی که جسمم توان این کار را داشته باشد من ادامه می دهم.

از حرف هایش و از نوع نگاهش به دنیا این طور فهمیدم که کار برای شورا فکری نوعی مکاشفه است. مکاشفه ای برای درک هر لحظه زندگی. محکی برای شجاع تر شدن، قوی تر شدن. تجربه ای برای گذشتن و بزرگ تر شدن.

تور فرانسه: تور فرانسه ارزان | تور فرانسه قیمت، تور پاریس، تور پاییز را همراه ما تجربه کنید.