بودجه کار پژوهشی بسیار کم؛ انتظار پیشرفت بسیار بالا!

به گزارش شیوا مارکت، در ایران متاسفانه بودجه کار های پژوهشی بسیار کم است و از طرفی توقع هم داریم که مثل دانشگاه های پیشرفته دنیا پیشرفت کنیم و مسائل صنعت را حل کنیم.

گروه دانشگاه خبرنگاران- حسین همتی؛* در مقطع تحصیلات تکمیلی در ایران برای انتها نامه های دانشجویی بودجه تحقیقاتی در نظر گرفته می شود. این میزان بودجه در دانشگاه های مختلف تا حدودی متفاوت است. دوستانی که کار های آزمایشگاهی انجام می دهند به خوبی به مسائل مربوط به هزینه های آزمایشگاهی واقفند. بودجه ای که برای انتها نامه کارشناسی ارشد در نظر گرفته شده است تا جایی که بنده اطلاع دارم حدود 500 هزار تومان هست و بعید می دانم در دانشگاهی بالای 2 میلیون باشد. برای دانشجویان دکتری نیز بودجه پژوهشی کمی بیشتر است، ولی نه به اندازه کافی.حدود 5 میلیون (البته معمولا دانشجو باید از جیب خودش هزینه کند و بعدا از گرنت استاد بگیرد که زمان پس گیری این هزینه تعیین نیست!).

تجهیزات لازم برای کار پژوهشی را نیز خیلی از دانشگاه ها در اختیار ندارند و یا به تعداد محدود در اختیار دارند. یک دانشجوی دکتری باید در مدت 4 سال از انتها نامه خود دفاع کند که معمولا دو سال برای دروس، آزمون جامع و پروپزال می گذرد و دو سال وقت دارد که کار تحقیقاتی انجام دهد. باید دو مقاله نیز برای دفاع بدهد و از طرفی تجهیزات لازم برای انجام کار های آزمایشگاهی را ندارد و یا کم دارد؛ و یا اینکه تجهیزات با کیفیت ندارد که داده های تولید شده مورد توجه مجلات قرار بگیرند.

عدم تخصیص منابع کافی برای بحث های پژوهشی

حال این دانشجو هزینه ای برای زندگی هم دریافت نمی کند و مجبور است با کار در بیرون دانشگاه هزینه زندگی خود را تامین کند و طبیعتا باید از کار پژوهشی اش کم کند. برای پذیرش مقالات نیز معمولا سخت گیری بیشتری می شود نسبت به مقالاتی که از ایران فرستاده می شود. وقتی همه این ها را کنار هم میگذاریم متوجه سختی زیاد دکتری دریافت در داخل کشور می شویم. البته خیلی موارد هم انتها نامه ها کیفیت لازم را ندارند و مقصر سیاست های اشتباهی هست که داریم و دانشجویان کمترین تقصیر را دارند؟!

با این بودجه و شرایط طبیعتا استاد و دانشجو به سمت تعریف انتها نامه هایی می فرایند که تجهیزات خاصی نخواهد. طبیعتا کاربردی بودن آن پژوهش در اولویت قرار نمی گیرد و انجام انتها نامه با شرایط موجود به نحوی که بشود مقاله از آن استخراج کرد ملاک قرار می گیرد. (البته استثنا هایی نیز وجود دارند).

در دانشگاه های خوب خارج کشور دانشجویی که پذیرش می گیرد علاوه بر هزینه شهریه دانشگاه، هزینه برای مخارج زندگی نیز دریافت می کند. این دریافتی تقریبا همه هزینه های زندگی دانشجو را در بر می گیرد. از طرفی تقریبا هر تجهیزات و مواد آزمایشگاهی که بخواهد برایش فراهم می کنند و طبیعتا امکانات خیلی بیشتر و وقت خیلی بیشتری در اختیار دارد برای کار پژوهشی. مقالاتی که دانشجویان خارج کشور می فرستند معمولا با سخت گیری کمتری داوری می شوند. بجز شهریه دانشگاه، تقریبا بیش از 20 هزار دلار (60 میلیون) هزینه می شود تا یک دانشجو مقاله ای تولید کند.

بودجه کارپژوهشی در کشورهای پیشرفته معادل بودجه یک سال دانشگاه امیرکبیر

در کشور های پیشرفته بودجه های بسیار کلانی برای کار های پژوهشی در نظر می گیرند و سعی می کنند اهمیت خاصی به این قضیه بدهند. مثلا یکی از اساتید پروژه ای در حدود 60 میلیون دلار گرفته بود (نزدیک 200 میلیارد تومان که این پول تقریبا معادل بودجه یک سال دانشگاهی مثل امیرکبیر می باشد) و کار تحقیقاتی برای صنعت انجام می داد. از این دست پروژه ها البته در ابعاد کوچک تر فراوان یافت می شود. خلاصه هزینه بسیار قابل توجهی برای انجام کار های تحقیقاتی خرج می کنند و نتیجه اش را نیز می بینند.

در ایران متاسفانه بودجه کار های پژوهشی بسیار کم است و از طرفی توقع هم داریم که مثل دانشگاه های پیشرفته دنیا پیشرفت کنیم و مسائل صنعت را حل کنیم و ...؟!

متاسفانه بعضی مسئولین منتظرند که از کشور های دیگر بیایند مسائل ما را حل کنند و البته هزینه بسیار زیادی نیز میگیرند در حالیکه اگر این هزینه ها را در داخل کشور برای پیشرفت تکنولوژی بکار ببریم خیلی از مسائل قابل حل هستند!

هزینه کردن در زمینه های علمی و تحقیقاتی در بلند مدت می تواند به پیشرفت کشور کمک شایانی کند و ما را از بیگانگان بی نیاز کند که متاسفانه توجه کافی به آن نمی شود.

حسین همتی-فعال دانشجویی کرمان

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.