خاطرات فضانورد روس از ایستگاه میر، زمین واقعا آبی و زیبا بود!

به گزارش شیوا مارکت، به گزارش خبرنگاران به نقل از شبکه 4 سیما، آناتولی آرتسه بارسکی، فضانورد ایستگاه فضایی میر در سی وپنجمین قسمت برنامه تلویزیونیچرخ از خاطرات فضانوردی خود گفت.

این فضانورد روسی متولد 1956 میلادی، در مجموع بیش از 140 روز را در فضا سپری کرد و انجام 6 راهپیمایی فضایی را در کارنامه خود دارد. آرتسه بارسکی سرهنگ بازنشسته نیروی هوایی شوروی است و در تنها پرواز فضایی خود در سال 1991 به عنوان فرمانده فضاپیمای سایوز به ایستگاه فضایی بین المللی میر سفر کرد. از افتخارات او می توان به دریافت مدال طلای قهرمان اتحاد جماهیر شوروی، مدال لنین و مدال شایستگی در اکتشافات فضایی اشاره کرد.

پدرم یوری گاگارین را در فضا به ما نشان داد!

این فضانورد روس در ابتدا داستان فضانورد شدن خود را اعلام نمود: من هنوز هم خاطرم هست روزی را که تصمیم گرفتم فضانورد شوم. 12 آوریل 1961 یوری گاگارین به فضا سفر کرد. پدرم دست من و برادرم را گرفت، به خیابان برد و آسمان را به ما نشان داد و گفت گاگارین الان آنجاست! من با دقت به آسمان نگاه کردم و دیدم که یک نور قرمزی در آسمان است و علامت اتحاد جماهیر شوروی را دیدم. آن زمان همه پسرهای هم سن من آرزو داشتند که مثل گاگارین به فضا سفر کنند. ما همه تلاش کردیم خوب درس بخوانیم، ورزش کنیم تا خلبان شویم. من وقتی فارغ التحصیل و خلبان شدم، متوجه شدم برای اینکه فضانورد شوم، باید خلبان آزمایشی شوم. کار بسیار سختی بود و من از کنکور مربوطه گذشتم تا به این درجه برسم. وقتی که خلبان آزمایشی شدم، من را به بخش فضانوردی دعوت کردند.

در فضا با نان و نمک از ما استقبال کردند!

آناتولی آرتسه بارسکی، فضانورد ایستگاه فضایی میر درباره اولین سفر فضایی اش گفت: ما آزمایشات پزشکی را گذراندیم. چون خلبان ها آزمایش های پزشکی کمتری از فضانوردها دارند. من همه مراتب مربوط به آموزش را با پیروزیت گذراندم. این دوره سه سال طول کشید و به عنوان فرمانده گروه پروازی انتخاب شدم. این اولین و آخرین سفر من به فضا بود. برنامه این بود که هر شش ماه یک بار گروه پروازی تغییر می کرد. ما گروه نهم پروازی بودیم. هر سفری که انجام می شد، سه نفر فضانورد می رفتند. وقتی رسیدیم، من مجبور شدم به صورت دستی سفینه را به ایستگاه فضایی وصل کنم. خیلی لحظه حساس و خطرناکی بود. تا وقتی که من ایستگاه را به چشم خودم ندیدم خیلی برایم مشکل بود. وقتی که ایستگاه را دیدم مثل یک ستاره در حال حرکت بود. وقتی ما به ایستگاه فضایی وصل شدیم و با نان و نمک به استقبال آمدند. این سنت روس هاست. روی یک دستمال سفید با نان و نمک. به آنجا که رسیدیم، فهمیدیم سفینه بوی زمین را می دهد و ایستگاه، بوی متفاوتی. فضانوردهای قبلی خوشحال شدند که می توانند برگردند.

طلوع و غروب آفتاب فوق العاده بود

این فضانورد روس درباره تجربه زندگی در فضا اعلام نمود: وقتی به آنجا رسیدیم، این احساس را داشتم که ایستگاه زمینی خیلی بزرگ است. آن قدر جا کوچک بود که یک نفر باید می نشست تا نفر بعدی از آن رد شود. طلوع و غروب آفتاب از سفینه هم بسیار زیبا بود. هر روز ایستگاه 16 بار دور زمین می چرخید. و واقعا کره زمین ما از آنجا آبی است. اقیانوس ها آبی هستند و رنگ زیبایی به زمین می دهند. من 6 راهپیمایی فضایی داشتم که بیش از 30 ساعت طول کشید. آن زمان 6 بار راهپیمایی کردن در یک سفر رکورد بود. ما وقتی از ایستگاه خارج شدیم، باید دور ایستگاه می گشتیم و بازرسی اش می کردیم و از طرف دیگر به ایستگاه وصل می شدیم. ما یک آنتن جدید از زمین با خودمان برده بودیم اما هنگام تعویض متوجه شدیم که این کار بسیار سخت است. تقریبا شبیه یک عمل جراحی بود!

وی با بیان اینکه ما یک (دکل) سازه 15 متری هم در همان ایستگاه فضایی نصب کردیم و کار بسیار سختی بود و روی این دکل حتی از یک پیچ و مهره استفاده نشده بود، ادامه داد: وقتی با گورباچوف خداحافظی می کردیم در تماس تصویری و وی برای ما آرزوی پیروزیت کرد، سیستم اضطراری ما روشن شد و هشداری داد مبنی بر اینکه جریان برق ضعیف شده و ولتاژ افت پیدا کرده و ما کنترلی نداشتیم روی جریان برق، چون ایستگاه زمینی کنترل برق را بر عهده دارد. و ما مجبور شدیم کلیه دستگاه های برقی حتی فن ها را خاموش کنیم. وقتی وارد سایه زمین (شب هنگام) شدیم خیلی سخت بود، حتی چراغ قوه هم خاموش شد. نهایتا پیروز شدیم پنل خورشیدی را سمت خورشید بگیریم تا بتوانیم انرژی را ذخیره کنیم. و این سخت ترین و خطرناک ترین تجربه بود، 5 نفر در ایستگاه بودیم بدون حتی یک هواکش!