ردپای استمرار نیستی - شیوا مارکت

اگر به خاطر ظواهر نبود، دنیا جنایتی می بود بی نقص، یعنی جنایتی بدون مجرم، بدون قربانی و بدون انگیزه. حقیقت همیشه از آن کناره می گرفت و اسرارش هیچ گاه فاش نمی گردد، چراکه احتیاج به سرنخ [رد پا] هیچ اثری از خود بر جای نمی گذاشت.

اما حقیقت این است که جنایت هیچ گاه و بی نقص نیست، چراکه دنیا با ظواهرش به خود خیانت می نماید که سرنخی به عدم وجودش هستند، ردپایی از استمرار نیستی. خودِ نیستی ـ استمرار و تداومِ نیستی ـ از خود اثری بر جای می گذارند. این گونه است که دنیا به راز خویش خیانت می نماید. این گونه است که اجازه می دهد حس گردد و در عین حال خود را در پس ظواهر پنهان می نماید.

هنرمند نیز همیشه نزدیک است به ارتکاب جنایتی بی نقص: چیزی نگفتن. اما از آن روی برمی گرداند و اثرش ردپای آن نقصان جنایتکارانه است. به گفته [آنری] میشو، هنرمند کسی است که با تمامی توانش در برابر احتیاج به برجانگذاشتن ردپا مقاومت می نماید.

بی نقصی جنایت برآمده از این واقعیت است که همیشه از قبل محقق شده است: تمام و کمال. سوءاستفاده از دنیا آن گونه که هست، پیش از آن که حتی خود را نمایان کند. بنابراین هیچ گاه آشکار نخواهد شد. خبری از قضاوت فرجامین برای مجازات یا بخشش نخواهد بود. پایانی در کار نخواهد بود، چراکه چیزها هماره از پیش روی داده است. نه بخشایش و نه حکم، بلکه آشکارسازی اجتناب ناپذیر نتایج. پیش روی جنایت آغازین که چه بسا بتوان گفت که در شکل استهزاآمیز تقدیم فعلی وانموده ها یافت می گردد. پس از آن، سرنوشت ما معادل است با تحقق این جنایت، آشکارگی بی امانش، تداوم شر، استمرار نیستی. ما هیچ گاه صحنه آغازین [جنایت] را تجربه نمی کنیم، اما هر لحظه امتداد و کفاره اش را از سر می گذرانیم. این را پایانی نیست و عواقبش بی شمارست.

همان گونه که نمی توانیم به کنه ثانیه های آغازین انفجار عظیم پی ببریم، قادر نیستم حدود و ثغور آن چند لحظه ای را معین کنیم که جنایت آغازین در آن روی داده است. این جرمی است متحجرانه، همانند سروصدای فسیل شده و واپسگرایانه ای (fossilized) که دور و اطراف دنیا پراکنده شده است. انرژی این جنایت، هماننده انفجار اولیه، است که در سراسر دنیا گسترش یافت تا زمانی که چه بسا خود را از توان بیندازد. این بینشی اسطوره ای از جنایت آغازین، تصوری از دگرگونی منفی دنیا در بازی اغوا و ظواهر و فریبندگی تمامی آن. این شکلی است که رمز و راز به خود می گیرد.

پرسش عظیم فلسفی پیشتر این بود: چرا به جای هیچ، چیزی وجود دارد؟ امروز، پرسش حقیقی این است: چرا به جای چیزی، هیچ وجود دارد؟ عدم وجود چیزها برای خودشان، این واقعیت که به وقوع نمی پیوندند هرچند که در ظاهر عکس آن را نشان می دهند، این واقعیت که در پس ظاهر خود پس می نشیند و نتیجتاً هرگز با خود یکی نیست، توهم اساسی و سرنوشت ساز دنیا است. این دست آخر معمایی عظیم باقی می ماند، چیستانی که ما را آکنده از ترس می نماید و ما از خود در برابر آن با توهم رسمی حقیقت محافظت می کنیم.

با دردِ بیم و وحشت باید دنیا را رمزگشایی کنیم و در نتیجه توهم آغازین دنیا را بزداییم. نه تاب خلأ را داریم، نه راز و نه ظاهر ناب. چرا باید از آن رمزگشایی نموده و در عوض نگذاریم که توهمش با چنین شکوهی بدرخشد؟ خب، این واقعیت که تاب خصیصه رازآمیزش را نداریم خود یک معما است و بخشی از چیستان است. این بخشی از دنیا است که نمی توانیم توهم دنیا یا ظاهر ناب را تاب آوریم. اگر این ها وجود داشتند، در کنار آمدن با حقیقت و شفافیت بنیادین بهتر نمی بودیم. حقیقت می خواهد خود را عریان کند و سخت در پی برهنگی است.

بی تردید، ایراد اصلی به واقعیت، تمایل آن به تسلیم بی قید وشرط به هر فرضیه ای است که می توان پیش کشید. با این همنوایی حقیرانه اش، پرشورترین اذهان نیز دلسرد می شوند. می توانید در برابر ظالمانه ترین عذاب ها، وقیحانه ترین تحریک ها و متناقض ترین کنایه ها قرارش دهید، همچنین اصلش را (به هر حال، آن ها به غیر از مقاربت بی اشتیاق و پس انداختن یک عامله چیز آشکاری با چه چیز دیگری کنار می آیند؟). با بندگی سرسختانه ای سر خم می نماید. واقعیت مزخرف است و این مایه تعجب نیست، چراکه محصول مجامعتِ حماقت با روح محاسبه است؛ پسمانده های توهمی مقدس که به کاسه لیسان دانش ارائه شده است.

بنابراین برای بازیابی ردی از نیستی، از ناتمامی، نقصان جنایت، باید چیزی را از واقعیت دنیا دور کنیم. برای بازیابی منظومه سِر (راز) باید چیزی را از انباشت واقعیت و زبان دور کنیم. باید کلمات را یک به یک از زبان بگیریم، چیزها را یکی یکی از از واقعیت بگیریم و همان را از همان درکشیم. در پس هر پاره ای از واقعیت، چیزی باید ناپدید گردد تا امتداد نیستی تضمین یابد. با این همه، این کار باید بدون سرفرودآوردن در برابر وسوسه نابودی صورت بگیرد، زیرا که ناپدیدی باید یک ناپدیدی زنده و ردپای جنایت به عنوان اثری زنده باقی بماند.

آنچه در مدرنیته با نیروی انباشتن مدام، افزودن و در پی بیشتر رفتن از یاد برده ایم این است که نیرو از تفریق ناشی می گردد و قدرت از غیاب. از آنجا که امروزه دیگر قادر به مقابله سِر نمادین غیاب نیستیم، در وهم متضادش فرو می رویم، توهم دلسردکننده از یاد صفحه ها و تصاویر.

تور فرانسه: تور فرانسه ارزان | تور فرانسه قیمت، تور پاریس، تور پاییز را همراه ما تجربه کنید.