نخستین انسان به دنبال چیست؟، یک پروژه هالیوودی برای تسخیر ماه - شیوا مارکت

دیمین چزل و فیلم سومش

چزل حالا جزو بزرگان هالیوود است. نه از نظر سن بلکه از نظر شهرت به عنوان یک کارگردان کاربلد یا بگذارید این طور صدایش کنیم، یک کارگردان هنرمند. از فیلم کوتاه شلاق تا ساخت نسخه بلندش و بعد لالالند و جوایز اسکارش.

دیمین چزل رکوردها را جابجا کرد و میان منتقدان و مخاطبان خاص سینما، و البته از لابلای جوایز متعدد سینمایی به شهرتی بزرگ دست یافت.شلاق فیلم کوچک اما بزرگی بود. درباره اراده و موسیقی جز و لالالند فیلمی بزرگ اما انسانی. درباره جز، عشق و سپس هالیوود. و شاید هم در مقیاسی بزرگ تر هنر و هنرمند.

دیدگاه دیمین چزل در مقام کارگردان در دو فیلم شلاق و لالالند معین بود؛ او بر روی کاراکترهای ضعیف و تنهایی دست می گذارد که اهل هنر هستند، اهل موسیقی جز، و اراده می نمایند، عاشق می شوند و به آرزوهایشان می رسند؛ مثل بسیاری از هنرمندان. اما نخستین انسان به عنوان تازه ترین تجربه کارگردانی چزل یک پروژه چزلی نبود و نیست.

نخستین انسان پیش از یک فیلم دیمین چزلی که قرار بود موسیقی جز در آن دیده گردد، فیلمی است متعلق به هالیوود، فیلمی است که پروپاگاندایی به نظر می رسد و حداقل بر لبه مرز آن حرکت می نماید. اما چرا اولین انسان نمی تواند فیلم خوب و فیلم خوب چزلی باشد؟!

چرا بد؟ چرا خوب؟

نخستین انسان، نه هنرمند دارد و نه موسیقی جز. آن چیزی که از چزل به یادگار مانده مسئله اراده است و آن چیزی که بیش از پیش به اراده می چربد آمریکایی بودن کاراکتر اصلی است. از جان مایه گذاشتن و به نتیجه رسیدن برای افتخارات وطنی. اما چزل در روایت خود می خواهد از فضای معمول پروپاگاندای امریکایی فاصله بگیرد با چه ابزاری؟ من فکر می کنم دوری کردن کارگردان از جلوه های ویژه پرزرق و برق همچون جلوه های ویژه بین ستاره ای کریستفر نولان و یا جلوه های ویژه ترانسفورمری این تفاوت را ایجاد می نماید که کارگردان بیش از پیش قرار است داستانی انسانی را روایت بکند، داستانی زندگی نامه ای، و در لابلای آن بتواند افتخار بزرگ آپولو را هم نشان دهد.

اما فیلم در ظاهر داستان مردی افسرده است که دوست دارد پژواک های علاقه به دخترش را تا ماه بکشاند. یعنی به ماه برود تا یادگاری از دخترش را در ماه رها کند.

بهترین سکانس فیلم

گاهی بهترین سکانس یک اثر سینمایی، همان سکانس تثبیت نماینده اراده شخصیت و اراده اوست که به انتها می رسد، سکانسی که کارگردان فیلم را برای آن ساخته است. رها کردن یادگاری دختر فوت نموده آرمسترانگ توسط خودش بر روی ماه، همان لحظه عاطفی است که قرار است از انگیزه پنهان آرمسترانگ خبر بدهد.

اما سکانس دیگری را نیز باید مدنظر قرار داد؛ سکانس تنهایی آرمسترانگ در پرتاب آزمایشی، انسانی احاطه شده در میان آهن پاره ها. این سکانس دارای مودی فلسفی / زیستی درباره دوران معاصر است، که شاید با تسری آن در طول فیلم اثری به غایت ارزشمندتر را می دیدیم.

جیمز موترام نویسنده توتال فیلم، نخستین انسان را درباره کوشش گروهی می داند که لحظه و زمانی تاریخی را برای تاریخ آمریکا رقم زده اند و هشدار می دهد که از دیدن پرچم های متعدد آمریکا عصبانی نشوید چون مسئله مهم تری وجود دارد! الیویر ویتنی از اسکرین کراش نیز فیلم را فاقد منظره های جذاب حماسی می داند و داستانش را خسته نماینده و بی روح توصیف می نماید.

نخستین انسان چزل دور از فیلم های پیشین او در فصل جوایز پیروز نبود و فروشی ضعیف، 70 میلیون دلار، در سینماهای آمریکا داشت.

kheimehnews.ir: خیمه نیوز، با مجله اخبار شامگاهی خیمه نیوز همراه شوید.