چرا تایوان بدون قرنطینه در کنترل کرونا پیروز شد؟

به گزارش شیوا مارکت، تایوان کشوری است که با وجود همه نوسان ها در ابتلا به کرونا فرایند ممتازی داشته و بهترین شاخص های کنترل این بیماری را داشته است. دلایل این موفقیت را بخوانید.

به گزارش خبرنگاران، دکتر نیما فاتح و دامون افضلی درادامه تهیه مجموعه گزارش ها در خصوص تجارب کشورهای دنیا در مواجهه و مقابله با کرونا، در این گزارش به سراغ تایوان رفته اند. کشوری که در زمینه مقابله با کرونا کارنامه درخشانی داشته است. از این مترجمان تا کنون 16 گزارش برای خبرنگاران تهیه شده که آنها را می توانید از طریق لینک انتهای این گزارش بخوانید:

کل دنیا برای مهار کروناویروس و صاف کردن منحنیِ‘ آن در تقلا بوده است، ولی تایوان اصلاً منحنی یی نداشته است [که بخواهد آن را صاف کند]. از جمعیت 24 میلیونی آن، فقط تستِ 440 نفر مثبت بوده است و در آنجا کوویدـ 19 فقط هفت نفر قربانی گرفته است. این را با آمار هلند، کشوری هم اندازه تایوان و 17 میلیون نفری، مقایسه کنید: این ویروس در هلند جان بیش از 5000 نفر را گرفته است.

این تفاوت ناشی از چیست؟ واضح است که هلند جزیره نیست که بتواند خودش را از باقی دنیا جدا کند، منع کامل آمدـ وـ شد برقرار و این بیماری را محدود نماید. بله، تایوان یک جزیره است، ولی این تفاوت صرفاً ناشی از این نیست.

در تایوان فضاهای عمومی، رستوران ها، مغازه ها و مدارس، از شروع شیوع کوویدـ 19 در ووهان، هرگز تعطیلی نشده است. زندگی در تایوان تااندازه زیادی همچون قبل ادامه داشته است. رویکردی که تایوان برگزید نوعی توازنی پیچیده بود میان استراتژی های کنترل ویروس و جمع آوری اطلاعات و، هم هنگام، موازنه استقلال فردی با اعتماد و نظارت.

بیایید نخست نگاهی به وضع هلند بیندازیم. با شروع کوویدـ 19 در مارس 2020 در این کشور دولت فقط به مردم توصیه کرد مسافرت هایشان از/به مناطق آلوده‘ را محدود کنند. وقتی بحران به سرعت بالا گرفت، تقریباً تمام تلاش های بعدی دولت معطوف به به حداقل رساندن گسترش این بیماری و کاهش هجوم بیماران به بیمارستان ها بود.

نخست وزیر هلند، مارک روتّه، در تلویزیون حاضر شد و گفت چون به رفتار مسئولانه شهروندان اعتماد دارد، صرفاً کافی است از آن ها بخواهد حتی الامکان در خانه بمانند، پروتکل فاصله گیری اجتماعیِ یک ونیم متری را رعایت کنند و هنگام احساس ناخوشی خودشان را قرنطینه یا از بقیه جدا کنند. به دلیل عدم انجام تست گیری جمعی در هلند، شمار مبتلایان و این که چه کسانی و در کجا مبتلا شده اند صرفاً بر مبنای حدس و گمان بوده است.

برای به حداقل رساندن انتقال ویروس، مدارس و ادارات و رستوران ها و بارها تعطیل شد. کارهایی که انجام شان مستلزم تماس‘ [افراد با یکدیگر] بود به تعلیق درآمد و کلیه گردهمایی های عمومی لغو شد. ولی منع کامل تردد، که در ایتالیا و اسپانیا برقرار بود، ضروری تشخیص داده نشد. این کار را نقضِ بیش ازحدِ حریم خصوصی هلندی ها می دانستند. وقتی شمار روزانه قربانیان کوویدـ 19 کم کم به زیر صد نفر در روز کاهش یافت، این اتفاق اثبات حقانیت سیاست منع تردد هوشمند‘ تلقی شد.

تصمیمات تایوان، تاحدی، ناشی از عدم اعتماد آن به اطلاعاتِ به اشتراک گذاشته شده توسط چینی ها و اصرار چین بر اخراج تایوان از سازمان بهداشت دنیای (WHO) بود. این عوامل تایوان را مجبور کرد روی پای خودش بایستد و در چارچوبی دموکراتیک بر سیاست شفافیت حداکثریِ اطلاعات پزشکی، چه در ارائه آن ها به مردم و چه در ارائه آنها از سوی مردم، پافشاری کند. تاریخ و فرهنگ تایوان گویای اولویت قاطع امر جمعی بر امر فردی است. هرچند تجربه قدیمی تایوان در اپیدمی هایی نظیر سارس در سال 2003 و آنفولانزای پرندگان در 2013 هم در شکل دادن به واکنش آن به کوویدـ 19 مؤثر بوده است.

رییس جمهور تایوان، تسای اینگ ـ وِن، از همان شروع، برای جلوگیری از یک اپیدمی احتمالی دیگر، قدم های جسورانه یی برداشت، نظیر ممنوعیت مسافرت کسانی که از چین و سایر مناطقِ اپیدمیک می آمدند (ممنوعیت مسافران اروپا بعداً اضافه شد).

هرچند رویکرد تایوان صرفاً متکی به مسئولیت پذیری فردی شهروندان اش نیست، ولی این نکته را نمی شود نادیده گرفت که سیاست آن پایدار بر شکل کاملاً شفافی از دیسیپلین فردیِ نظارت شده است. هرچند قواعد دولت تایوان به نحو قابل ملاحظه یی تحمیلی است، ولی نتیجه آن، به طرز پارادوکسیکالی، چیزی جز یک خط مشیِ فوق العادهْ لیبرالی نبوده است.

یک مرکز فرماندهی متمرکز اپیدمی (CECC) برای فراهم کردن اطلاعات فوری، از جمله نظارت دقیق بر آمدـ وـ شد مبتلایان، به سرعت فعال شد.

اگر هر کسی با علائم کوویدـ 19 به بیمارستانی مراجعه می کرد، بیمارستان موظف بود آن را به CECC گزارش کند، سپس CECC آخرین مکان هایی را که فرد مبتلا در آنجا حاضر بوده را ردگیری می کرد و نهایتاً یک ردّ پا‘ی بی نام از آن ها در فضاهای عمومی (نظیر سوپرمارکت ها یا رستوران ها) تهیه می کرد. از شرکت های ارائه دهنده خدمات تلفن همراه خواسته شد چنین پیام هشدارآمیزی برای همه کسانی که احتمال دارد همزمان در آن مکان ها بوده باشند، ارسال کنند:

هشدار اپیدمی. شما در مجاورت فردی مبتلا بوده اید. لطفاً به خودـ مراقبتی و رعایت قوانین فاصله گیری اجتماعی ادامه دهید، در مکان های عمومی ماسک بزنید و دست های تان را مرتب بشویید. در صورت هرگونه عارضه بدنی لطفاً با مرکز ارائه دهنده خدمات پزشکی محلی تان تماس بگیرید‘.

همه این کارها بر اساس اصل محرمانه بودن انجام می شود؛ هویت فرد مبتلاشده هرگز اعلام نمی شود.

تایوان همچنین یک سیستم نظارت الکترونیکی‘ (electronic fence) راه انداخته است. این سیستم به مقامات محلی امکان می دهد مکان های قرنطینه شده مبتلایان را زیر نظر بگیرند. این سیستم برای تشخیص این که افراد از مکان های درنظرگرفته شده برای قرنطینه خارج می شوند یا نه، از سیگنال های تلفن همراه استفاده می کند؛ اگر کسی از این مکان ها خارج شود، مقامات فوراً متوجه می شوند.

درحالی که شهروندان تایوانی خوب می دانند که این نوع نظارت شدید شامل نقض حریم خصوصی شان هم هست، اکثریت عظیم مردم استفاده از داده های شخصی شان را پذیرفته اند و به رعایت مقرراتی که دولت وضع کرده است تمایل دارند. در تایوان ماسک زدن، به همین اندازه، هنجاری فرهنگی شده است. تایوانی ها این را که فرد مبتلا [با ماسک زدن] از دیگران محافظت کند را نوعی فضیلت می دانند و درباره شکستن زنجیره [انتقال ویروس] هم، به خاطر منافع کل مردم، چنین دیدگاهی دارند.

بنابراین، کشوری نظیر هلند از رویکرد تایوان چه درسی می تواند بگیرد؟ دولت هلند در فکر استفاده داوطلبانه [شهروندان] از یک اپلیکیشن ردیابی کروناویروس بود؛ این اپلیکیشن به کاربری که در تماس با یک فرد مبتلا بوده هشدار می دهد. دولت اما پس از بحث وجدلی که در سراسر کشور بر سر حریم خصوصی و امنیت شهروندان درگرفت، از این طرح منصرف شد. روتّه و کابینه اش، در این بین، شروع به پیاده سازی طرحی چهارماهه برای کاستن از محدودیت ها کرده اند.

هرچند تفاوتی مهم در کار است: تأکید غربی ها بر استقلال و ارزش های لیبرال، ارزش هایی که چنان محکم در فرهنگ هلند ریشه دوانده است، مسئولیت سلامت جمعیِ ملتی را به افراد محول می کند، ولی افراد بابت رفتار مناسب در چنین شرایطی نه آموزشی دیده اند و نه بر رفتارشان نظارتی هست. به نحوی طنزآمیز و کنایی، هلندی ها بابت این نوع خودـ حکمرانیِ نظارت نشده هزینه گزافی پرداخته اند: با محدودیت های سنگین بر حق تردد آزادشان، با ابهام چشمگیر و میزان مرگ ومیر بالایی که با آن دست به گریبان اند. تایوان، برعکس، از مردم اش نظارت و سرسپاری بیشتری طلب کرده و نتیجه آن مردمی سالم تر، قطعیت و نهایتاً آزادیِ بیشتر بوده است.