سفر به آمریکا: پل بروکلین نیویورک - شیوا مارکت

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور آمریکا ارزان هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور آمریکا از نیویورک، واشنگتن، لس آنجلس، سان فرانسیسکو و لاس وگاس دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

این پل که بر روی رودخانه شرق ساخته شده است، با دهانه اصلی به طول 3486 متر و طول کلی 1825 متر و عرض 26 متر، از زمان ساخت تا سال 1903 طولانی ترین پل معلق جهان بود. نیویورک یکی از زیباترین خط افق های جهان را دارد که دورنمای این پل در منظره شهر، خط افق نیویورک را دو چندان زیباتر می نماید.

این پل نه تنها در ظاهر باشکوه و مقاوم است بلکه در واقعیت هم همین طور است. دو برج هر کدام به ارتفاع 84 متر در وسط پل ساخته شده است که بسکمک از کابل ها به آن ها متصل شده اند. یک شبکه کابل های مقاوم هر کدام به ضخامت 11 اینچ این پل را در برابر سقوط محافظ می نماید.

در سال 1883، پس از 14 سال عملیات اجرایی ساختمانی و کشته شدن 27 نفر از فعالان پروژه، پل بروکلین بر فراز رودخانه شرقی در حالی افتتاح شد که دو شهر پرجمعیت نیویورک و بروکلین برای اولین بار در تاریخ با یکدیگر مرتبط شدند. هزاران نفر از شهفرایندان بروکلین و جزیره منهتن برای دیدن مراسم افتتاحیه در محل حضور یافتند. ریاست مراسم را رئیس جمهور وقت آمریکا چستر. ای. آرتور و فرماندار نیویورک گرودر کلیولند بر عهده داشتند. پل بروکلین که توسط جان. ای. روبلینگ طراحی شده بود عظیم ترین پل معلق جهان در زمان خود بود.

طراحان پل و اتفاقات جالب آن

جان روبلینگ (John Roebling) در سال 1806 در آلمان به جهان آمد و از پیشگامان طراحی پل های معلق فلزی بود. وی در دانشگاه برلین به تحصیل در رشته مهندسی صنایع پرداخت و زمانی که 25 سال بیشتر نداشت به پنسیلوانیای غربی مهاجرت کرد. به رغم کوشش بسیار برای ادامه زندگی در شغل کشاورزی، ناکام ماند. کمی بعد به هایرسبورگ رفت و انتها به عنوان مهندس ساختمان مشغول به کار شد و با ارتقا و ترویج استفاده از کابل های سیمی در صنعت ساختمان توانست کارخانه فراوری کابل های سیمی را تاسیس کند.

جان روبلینگ

در عین حال، توانست شهرت بسزایی درزمینه طراحی پل های معلق به دست آورد، گو اینکه در آن روزها به رغم استفاده بسیار از فناوری پل های معلق، ضعف طراحی این گونه پل ها در برابر باد و بارگذاری سنگین هنوز حل نشده بود. روبلینگ با نوآوری هایی که در فناوری های معلق به وجود آورد توانست اعتباری درخور توجه به دست آورد. او با اجرای یک خرپای تقویت شده در دو طرف سواره روی پل توانست استحکام و ثبات قابل توجهی به سازه های معلق ببخشد. با الهام از این مدل طراحی او توانست پل های معلقی در تنگه نیاگارا و بر فراز رودخانه اوهایو در منطقه سین سیناتی برپا کند.

بر پایه عملکرد چشمگیر روبلینگ، مقامات ایالت نیویورک طرح روبلینگ را مبنی بر اجرای پل معلقی به طول 490 متر پذیرفتند و به عنوان سرمهندس پروژه منصوب شد. این اولین پل فلزی معلق در جهان بود که تصمیم به ساخت آن داشتند.

پسرش واشنگتن، مهندسی بی تجربه وتازه کار بود، اما پدر او را با خود همراه کرد و قانعش کرد که این طرح قابل اجرا است. او پدر را می شناخت، می دانست وقتی پدر تصمیم به کاری گرفت تا آن را عملی نکند از پا نمی نشیند. برای همین به کمک پدر آمد، هر دو در پیاده کردن چنین پروژه ای و رفع کردن موانع آن دست به کار شدند.

واشنگتن روبلینگ

اقناع بانکداران برای دریافت وام جهت عملی کردن چنین پروژه ای که از طرف همه غیرممکن اعلام شده بود کار ساده ای نبود. ولی بالاخره آن ها را اقناعد. بودجه تامین شد، پدر و پسر با دقت تمام به استخدام نیروی انسانی پرداختند و اولین کلنگ ساخت پل در پاییز سال 1869 به زمین زده شد.

چند ماهی از آغاز کار نگذشته بود که تراژدی تلخی رخ داد. انتها یک روز سخت و پرکار در راه بازگشت به خانه، ماشین جان با یک کامیون تصادف کرد؛ جان در دم جان سپرد اما واشنگتن زنده ماند. گرچه حال واشنگتن هم دیدنی نبود. در بیمارستان پزشکان با کمال تاسف اعلام کردند که او به کلی فلج شده و قدرت هیچ حرکتی را تا انتها عمر نخواهد داشت. حتی نعمت حرف زدن از او گرفته شده بود و می بایست بقیه عمرش را در تخت خواب بی حرکت می ماند. امیدی به ادامه کار ساخت پل نبود. واشنگتن و پدر تنها کسانی بودند که می دانستند چطور این کار را بنمایند. اما پدر مرده بود و پسر در گوشه بیمارستان محکوم به خاموشی ابدی بود، کابوس وحشتناکی بود. این اولین کشته از مجموع 27 نفری بود که در طول عملیات احداث پل بروکلین جان خود را از دست دادند.

اما فکر واشنگتن مثل گذشته خوب کار می کرد و جوان مفلوج امیدش را از دست نداده بود. او بی حرکت به دنبال راه حلی بود. اما چطور یک تکه گوشت بی حرکت می توانست ساخت پل را تمام کند، تنها یک انگشت دست راست برای او مانده بود. اما او در تقلا بود و در درونش کوشش می کرد.

روزی فکر بکری به سرش زد؛ فکری که معجزه آفرید. او و همسرش (امیلی وارن روبلینگ) هر دو با علایم تلگرافی مورس آشنا بودند. ساعت ها طول کشید که با زدن تنها انگشتش به بازوی همسرش که کنار تخت او نشسته بود فهماند که می تواند با او حرف بزند. نگاه نافذ و پر از معنای واشنگتن به صورت امیلی مانده بود. با کوشش بسیار به همسرش فهماند که می خواهد کار سرپرستی ساخت پل را بر عهده بگیرد.

روبلینگ که در خانه بستری شده بود به وسیله همسرش امیلی رهبری پروژه را ادامه داد. در سال 1877 روبلینگ به همراه همسرش به خانه جدیدی که چشم اندازی از پل را داشت نقل مکان کردند. به تدریج بیماری روبلینگ بهبود یافت اما وی به صورت موضعی برای باقی عمر معلول شد.

او 13 سال با زدن انگشت خود به بازوی همسرش با علایم مورس، مهندسین و کارگران پل را راهنمایی کرد و آن را به انتها رساند و رویای پدر را عملی کرد؛ امروز پل بروکلین تنها سمبل نیویورک نیست بلکه سمبلی از استقامت و امید هم هست.

دو پی از جنس گرانیت در کانال های آب بند ساخته شد و در ساحل بروکلین تا عمق 13 متری و در ساحل نیویورک تا عمق 24 متری در دریا فرورفتند. مهندسان با دو پمپ هوای قوی و فرستادن هوای فشرده به کانال های زیرآبی و درنتیجه تخلیه آب داخل کانال توانستند به عملیات اجرایی زیر آب ادامه دهند. تا آن موقع اطلاعات بسیار کمی درباره عوارض ناشی از کار کردن تحت چنان شرایطی در دست بود و در نتیجه صدها کارگر در اثر عوارض فعالیت در محیط های تحت فشار بیمار شدند.

این بیماری در اثر ایجاد حباب های نیتروژن در جریان خون به وجود می آید که ناشی از انتقال سریع شخص از محیط تحت فشار به محیط با فشار طبیعی است. تعداد معدودی از کارگران بر اثر این بیماری جان خود را از دست دادند و شخص واشینگتن روبلینگ در سال 1872 براثر همین بیماری بستری شد. تعداد دیگری از کارگران هم براثر حوادث معمول کارگاه های ساختمانی از قبیل سقوط از ارتفاع و همچنین آتش سوزی جان سپردند.

امیلی ادعا می کرد که این پل بدون این کابل ها هم فرو نمی ریزد و صرفا خم می گردد. بعد از افتتاح این پل هنوز خیلی از نیویورکی ها امن بودن این پل را باور نداشتند و برای اثبات سخنان (امیلی وارن روبلینگ) تعداد 21 فیل به صورت هم زمان از روی پل عبور کردند. پل بروکلین به عنوان یکی از عظیم ترین پل های مهندسی در قرن 19 هنوز باقی مانده و یکی از محبوب ترین پل های جهان در شهر نیویورک است.

دسترسی به پل بروکلین

برای رسیدن به پل زیبای بروکلین به ویژه برای جهانگردان بهترین راه استفاده از خطوط مترو است. خطوطی که مستقیما به این پل می رسند خطوط4، 5 و 6 است و اگر در خطوط J یا Z بودید نگران نباشید. از آنها هم می گردد خط خود را تغییر دهید و در نهایت با تغییر خط متروی خود به راحتی به این پل زیبا برسید.

شما می توانید با دوچرخه خود وارد پل شوید، کافی است جهت پیاده و دوچرخه را دنبال کنید.

حقایقی جالب در خصوص پل بروکلین

• پل بروکلین به قدری مورد توجه جهانگردان قرار گرفته است که از آن به عنوان هشتمین عجایب جهان یاد می گردد.
• به دلیل مسائل فراوانی که در طول ساخت پل وجود داشت و قبلا به آنها اشاره شده است، از این پل به عنوان سمبل استقامت و امید هم یاد می گردد.
• پل بروکلین یکی از قدیمی ترین پل های معلق مدرن جهان در آمریکا است، این پل 1825 متر طول دارد و عظیم ترین پل معلق جهان تا سال 1903 بوده است.

• این پل اولین پل معلق سیم فولادی (steel-wire) جهان است.
• در طول 24 سال ساخت پل بروکلین 27 نفر جان خود را از دست دادند.

• در 24 مه سال 1883 امیلی روبلینگ اولین کسی بود که طول پل را طی کرد در حالی که خروسی هم به نشان پیروزی به همراه داشت. طی 24 ساعت بعد از آن، جمعیتی بالغ بر 250 هزار نفر سرتاسر پل را پیاده طی کردند و از گردشگاه عریضی که جان روبلینگ در بالاسر ماشین رو پل، منحصرا برای عابرین پیاده طراحی نموده بود، لذت بردند.
• 21 فیل در سال 1883 از روی پل عبور کردند تا مقاومت آن به همه ثابت گردد.

• این پل نماد فرهنگی نیویورک محسوب می گردد.

• هیچ کس دقیقا نمی داند این پل در واقعیت چه رنگی است.

• پل بروکلین به دلیل برخورداری از آرک ها و معماری ویژه، همواره یک صحنه مهم برای دوربین های گردش گرانی بوده است که از نیویورک دیدن می نمایند. این پل در صدها فیلم از فیلم های سنتی همچون وودی آلن گرفته تا گودزیلا، دیپ ایمپکت و من افسانه ام نیز ظاهر شده است.

پل بروکلین با طول بی سابقه و دو برج باشکوهش عنوان هشتمین عجایب جهان را از آن خود کرد. ارتباطی که این پل بین دو مرکز پرجمعیت بروکلین و منهتن ایجاد کرد، برای همواره بر فرایند شهر نیویورک تأثیر بسزایی گذاشت. در سال 1898 شهر بروکلین رسما به شهر نیویورک و در سال 1898 با الحاق بروکلین به نیویورک شهرهای کوچک و جزایر اطرافش وسعت بیشتری پیدا کرد.

این پل در دو طبقه طراحی شده است، طبقه زیرین برای تردد اتوموبیل و طبقه فوقانی برای تردد پیاده ها و همچنین دوچرخه سوارها است.

بسکمک از جهانگردان جهان آرزو دارند یک عکس با این پل زیبا داشته باشند. یک جهانگرد نوشته است:

در 21 ژانویه 2008 بادهای سرد قطب شمال دمای منتهتن را به منهای 6 درجه سانتی گراد پایین آورده بودند اما با وجود این، ما تصمیم گرفتیم به پل بروکلین برویم تا در آنجا عکس بگیریم زیرا همواره دوست داشتیم با این پل به یاد ماندنی عکس بگیریم.