کمی تدبیر می خواهد و اندکی جسارت - شیوا مارکت

علی مغانی ، مسأله ممنوعیت ورود زنان به استادیوم ها موضوع تازه ای نیست. کسی نمی داند چه شد که نخستین بار در سال 1361 و در بازی پرسپولیس و تهرانجوان در رقابت های باشگاهی تهران، جلوی ورود زنان به استادیوم های فوتبال تابلوی ورود ممنوع قرار داده شد اما هرچه که بود، 37 سال است که این قانون نانوشته پابرجا مانده و از آنجایی که معمولاً مسوولان مرتبط با این موضوع حوصله دردسر ندارند، کمتر کسی حاضر شده تلاشی موثر برای تغییر این وضعیت داشته باشد.

نکته جالب اینجاست که با انتها دهه شصت و آغاز دهه هفتاد، تبصره هایی هم برای این قانون نانوشته به وجود آمد. مثلاً تماشای مسابقات رده های پایه در اغلب رشته ها منعی نداشت یا در برخی رقابت های بسکتبال، والیبال و تکواندو، بی آنکه از پیش اعلام شود، ده ها تماشاگر زن به تشخیص مسوول برگزاری در سالن حاضر شدند. این روندی بود که در نیمه دوم دهه هفتاد و در زمان ریاست مصطفی هاشمی طبا بر سازمان تربیت بدنی تقویت شد اما این گشایش ها دیرپا نبود و در میانه های دهه هشتاد، برخی محدودیت ها دوباره برگشت.

شاید این روزها اهالی فوتبال کمتر به خاطر داشته باشند که در بازی ایران و بحرین در استادیوم آزادی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2006، ده ها زن توانستند در جایگاهی ویژه تماشاگر گل محمد نصرتی و جشن صعود ایران به جام جهانی باشند اما از آن روز تا امروز، هرچه بوده حضور محدود و معدود زنان به عنوان تماشاگر بازی های فوتبال بوده. در واقع حضور بانوان فوتبال ایرانی در استادیوم ها معمولاً وقتی اتفاق افتاده که مثل بازی پرسپولیس و کاشیما، کنفدراسیون فوتبال آسیا به حضور تماشاگران زن توصیه اکید داشته باشد.

در سال های اخیر و در رویدادهای مهم بین المللی، هرجا پای زنان به سالن های ورزشی باز شده، اغلب ناشی از الزام نهادهای بین المللی بوده. مثل همین لیگ جهانی والیبال که چند هفته پیش به میزبانی ارومیه و اردبیل پیگیری شد و آنجا هم حضور بانوان تماشاگر، یکی از شرط های فدراسیون جهانی والیبال برای اعطای میزبانی به ایران بود.

و حالا در تازه ترین اتفاق جیانی اینفانتینو در نامه ای به فدراسیون فوتبال ایران، تاکید کرده در بازی های مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 حتماً باید تماشاگران زن نیز سهمی از سکوهای استادیوم آزادی داشته باشند. رییس فیفا در این نامه به دیدارش با رییس جمهور در سال گذشته و قولی که به او داده شده هم اشاره کرده. جمعه گذشته سیدرضا صالحی امیری، رییس کمیته ملی المپیک هم با حضور در برنامه ورزش و مردم، تصدیق کرد که این الزام از سوی فیفا وجود دارد و با دفاعی صریح از حضور زنان در استادیوم، گفت که باید برای این موضوع راهکاری اندیشیده شود. صالحی امیری گفت محیط استادیوم تفاوتی با اماکنی مثل سینما و دانشگاه ندارد و همانطور که در آنجا زنان می توانند بی هیچ محدودیتی حضور داشته باشند، به تبع آن می توانند در استادیوم ها هم تماشاگر رقابت های ورزشی باشند. گروهی از مخالفان حضور زنان در استادیوم ها معتقدند که اساساً این موضوع مطالبه بخش عمده ای از جمعیت زنان نیست و فقط چند ده نفر هستند که چنین مطالبه ای دارند. برخی دیگر می گویند جو استادیوم ها مناسب حضور زنان نیست و استادیوم ها آلوده تر از آن است که جای مناسبی برای زنان باشد. گزاره اول طبعاً قابل اثبات نیست و نمی توان آمار روشنی ارائه کرد که مساله حضور زنان در استادیوم ها، مطالبه چند درصد از بانوان ایرانی است اما در مورد نامناسب بودن جو استادیوم ها، تجربه نشان داده هرگاه زنان در استادیوم حاضر شده اند، همان مردانی که بی پروا دشنام می دهند و سنگ پرانی می کنند، رفتار معقول تری از خود بروز داده اند اما ماجرای حضور زنان در استادیوم ها، آنجا بغرنج و پیچیده می شود که پای این موضوع به منازعات جناحی و سیاسی کشیده می شود. این را هم نباید نادیده بگیریم که در سال های گذشته، عده ای از زنانی که پشت درهای استادیوم رفته اند و احتمالاً با برخوردهای قهری روبرو شده اند، بیش از اینکه عمیقاً خواهان تماشای یک رویداد ورزشی باشند، اهدافی غیرورزشی را دنبال می کرده اند اما حکایت این گروه انگشت شمار، از خیل هواداران واقعی که رویدادهای فوتبالی را با جزییات و به صورت حرفه ای دنبال می کنند، جداست. اینکه اقلیتی چه نیتی در سر دارند و چه هدفی را دنبال می کنند، منطقاً دلیل موجهی نیست که مانعی برای حضور اکثریتی باشند که دلبسته این آب و خاک اند. اگر مدیران ورزشی بتوانند این موضوع را از میانه رقابت های جناحی بیرون بکشند، مساله حضور زنان در استادیوم با کمی تدبیر و اندکی جسارت، قابل حل است. بی آنکه نیازی به دخالت ها و توصیه های نهادهای بین المللی و اینفانتینو و رفقا باشد.

sabzevartoday.ir: سبزوار: با مجله خبری تحلیلی سبزوار بروز باشید