اشک هایی به درشتی انجیر - شیوا مارکت

به گزارش خبرنگاران، روزنامه ایران نوشت: سیل فقط خانه هایمان را نبرده، تیشه به ریشه زندگی مان زده. الان صدها خانوار نمی توانند زمین های کشاورزی شان را آبیاری نمایند. سیل همه زیرساخت ها را کند و برد. زندگی 80 درصد مردم معمولان لرستان و اطرافش به زمین های کشاورزی وابسته است. این حرف ها را مسئول یکی از پمپ های کشاورزی شهر معمولان می زند. کنار کشکان پر از آب، غُرنده و گل آلود ایستاده ایم و او برایم می گوید که خانه خیلی ها را آب نبرده اما زندگی شان را چرا.

علی داد فتاح پور، مسئول یکی از پمپ های آب معمولان که در غرب این شهر واقع شده است، می گوید: مدت هاست کسی دیم کشاورزی نمی نماید. من با همین پمپی که سیل کند و برد، به 50 کشاورز متعهد شده ام آب برسانم. اگر آب نرسانم، فردا می آیند می گویند تو متعهد شده ای؟ پس کو؟ زمین هایمان سوخت و به باد رفت. شما بگویید من چه کار کنم؟ بعد هم سفته ام را به اجرا می گذارند؟ من باید با این همه سختی چه کنم؟ از یک طرف سیل به من زده و از طرف دیگر باید نگران شکایت این همه خانواده هم باشم که البته حق هم دارند. می گوید هزینه تعمیر هر پمپ دست کم 200 میلیون تومان است.

شهر معمولان لرستان به داشتن انجیرهایش معروف است؛ انجیرهای سیاهش. تا پیش از سیل فروردین ماه یک هزار و 800 هکتار باغ انجیر و انگور در معمولان وجود داشت که انجیر سیاه تولیدی آن 92 درصد بازار مصرف استان و 32 درصد احتیاج کشور را تأمین می کرد اما بسیاری از این انجیرزارها و دیگر زمین های کشاورزی در سیل اخیر زیر آب رفت. البته انجیر تنها محصول کشاورزی این شهر نیست و بیش از 80 درصد مردم این شهر از راه کشاورزی ارتزاق می نمایند. گندم، جو و صیفی جات از دیگر محصولات کشاورزی این شهر هستند.

فتاح پور با نگرانی سعی می نماید برایم شرح دهد که چطور زندگی اش آسیب دیده: 300 متر لوله آبرسانی آسیب دیده. فقط ترانس این پمپ ها 160 میلیون تومان است. الکتروموتور، پمپ، دینام، تابلو برق، همه رفته.

پمپ هایی که کشاورزان معمولانی از آن صحبت می نمایند، به بیش از 50 هکتار زمین کشاورزی آب می رسانده. همه این پمپ ها و لوله آبرسانی به طول 7 کیلومتر در سیل آسیب دیده اند. کشاورزان می گویند در سیل اخیر استان لرستان 100 پمپ آب آسیب دیده و اگر وضع به همین منوال پیش برود، همه زمین های کشاورزی می سوزند و خشک می شوند.

یکی از کشاورزها می گوید: بدون پمپاژ کشاورزی، کشت دیم اینجا افسانه ای بیش نیست. این همه حرف می زنند، می گویند یاری مان می نمایند، اما کسی اهمیت نمی دهد. نمی گویم به بقیه سیل زده ها یاری نکنید آنها خانه و زندگی شان رفته اما زندگی و نان این همه آدم هم در خطر است.

زمین صافی را نشانم می دهند که تا همین چند روز قبل انجیرزار بوده و حدود 400- 300 درخت انجیر با برگ های سبزرنگ چسبناک درونش. درخت های انجیر بیست ساله ای که سیل از آنها چیزی باقی نگذاشته جز یک زمین صاف و بدون هیچ اثری از سبزی و حیات.

چند کشاورز از راه می رسند. آمده اند پرس و جو برای این که بفهمند کی پمپ های آب دوباره راه می افتد؟ نگران زمین ها هستند که اگر زودتر آب نگیرند، می سوزند. می گویند هر کدام شان کلی قرض نموده اند، بذر و کود خریده اند و اگر زمین های کشاورزی بسوزد، چه کسی می خواهد جواب طلبکارها را بدهد؟

یکی از کشاورزها می گوید: منبع اصلی درآمد مردم اینجا کشاورزی است. کشاورزی که نباشد زندگی همه مردم به خطر می افتد. انجیر، بادام، زیتون و صیفی کاری از عمده محصولات شهر معمولان است. زراعت گندم و جو هم هست.

محمد پناهی، گوجه، خیار، بادمجان، لوبیا و گندم می کارد. صورتش آفتاب سوخته است و از هر کلمه ای که بر زبان می آورد، نگرانی اش را می توان فهمید: اگر تا چند روز دیگر آب به ما نرسد همه زمین هایمان می سوزد. می دانی چقدر قرض کردم و بذر خیار و کود خریدم؟ به امید اینکه بعداً محصول مان را بفروشیم و بتوانیم قرض مان را بدهیم اما حالا هرکدام مان 20- 10 میلیون هم رفته ایم زیر بار قرض.

تعداد زیادی از کشاورزانی که با آنها صحبت می کنم و زمین هایشان خسارت جدی دیده اغلب می گویند: یاری بلاعوض می خواهند و دریافت وام با این اوضاع مسائل شان را حل نمی نماید.

حاج رضا محمودوند، صاحب چند پمپ آب در معمولان از اینکه تقریباً هیچ مسئولی جوابگویش نیست، گیج شده: پمپ ها خراب شده. می گوئیم زندگی ما نه، زندگی صدها نفر در خطر است. می گویند حالا رسیدگی می کنیم. آخر چه زمانی می خواهند رسیدگی نمایند؟ اصلاً دولت و جهاد کشاورزی بگوید کاری از دست ما برنمی آید راحت. خودمان می رویم یک خاکی توی سرمان می کنیم. وعده دادن الکی بیشتر آزارمان می دهد. الان مدت هاست می گویند پمپ می دهیم. نفری 400 میلیون بابت دریافت پمپ جدید سفته داده ایم تا دست کم پنج پمپ جدید آب را راه بیندازیم اما فعلاً خبری نیست که نیست. مردم هم حق دارند از ما شکایت نمایند. می گویند تعهد داده ای زمین مان را سیراب کنی و حالا باید عمل کنی.

نبی پور طرحان، باغدار است و در منطقه زیودار که به قطب انجیر سیاه ایران هم معروف است، باغ انجیر دارد. در سیل سه هزار و 300 درخت انجیر، یک موتور آب و 200 متر لوله و موتور تراکتورش آسیب دیده: بیش از 200 هکتار از زمین های کشاورزی و باغ های منطقه از بین رفته . جهاد کشاورزی فقط از زمین های ما بازدید کرد و آمار گرفت. حتی نمی دانم برایمان پرونده تشکیل داده یا نه؟ اگر چهار تا پنج کیلومتر کنار رودخانه را لایروبی می کردند، این بلاها سر ما نمی آمد و باغ هایمان را آب نمی گرفت. هنوز نتوانسته ام وارد باغم شوم و درخت هایی را که سالم مانده آبیاری کنم.

انجیرزار او کنار مادیان رود واقع شده است همان رودی که مثل کشکان در سیل اخیر طغیان کرد و زمین های کشاورزی زیادی را زیر آب برد: کشاورزی مان که خراب شد و زیر آب رفت، دست کم توقع داریم وام هایمان را بلاعوض نمایند. در منطقه کشکان 500 درخت انجیر کاشتم و وام گرفتم اما نمی توانم پرداخت کنم. انجیر هم 4 سال طول می کشد بار بدهد یک کم به فکر ما کشاورزان باشند.

به گفته او، سیل ماشین آلات کشاورزی شان را هم برده یا کاملاً به آنها آسیب زده است. امیدوار است دولت این خسارت ها را جبران کند چون آنها منبع درآمدشان را از دست داده اند.

یک هکتار از زمین های صیفی کاری محمد -ع زیر آب رفته و همین طور انجیرزارهای برادرهایش. او می گوید: اگر تا چند روز دیگر به زمین هایمان آب نرسد، می سوزند. فعلاً توانسته ایم بعضی زراعت ها را با چشمه های فصلی و با توجه به بارندگی های اخیر زنده نگه داریم ولی اگر تا یکی دو هفته دیگر پمپ ها درست نگردد و آب نرسد، همه محصول و زندگی مان از دست می رود. البته گندم ها که دیگر پیر شده اند و اگر هم آب برسد، فایده ای ندارد چون باید 20 روز قبل آب می دادیم که نتوانستیم از کشکان آب برداریم.

به گفته او، مسائل مردم چند دسته است؛ یک دسته که کشت شان خفه شده و از بین رفته، یک دسته که با تغییر جهت آب، زمین شان شسته شده و دیگر قابل احیا نیست و عده ای که زمین شان اجاره بوده و حالا نمی دانند با آن چه نمایند: مشکل ما یکی دو تا نیست. حالا همه اینها را اضافه کنید به اینکه جاده اصلی مان یعنی جاده خرم آباد و پلدختر هم در سیل آسیب دیده و نمی دانیم با آن جاده خراب جایگزین، چطور می توانیم محصول مان را به بازار مصرف بفرستیم. رگ حیاتی اقتصاد ما همین جاده و رودخانه کشکان بود. محصولی که با این وضعیت به خرم آباد و جاهای دیگر برسد، در راه تلف می گردد بخصوص انجیر که محصول خیلی ظریفی است و جابه جایی اش در این جاده های پر و پیچ و خم عملاً چیزی از آن باقی نمی گذارد.

managore.ir: ایستگاه بازی: آشنایی با بازی های کامپیوتری و کنسول های بازی