خواهران مبارزی که رویا می دوزند - شیوا مارکت

وسیع باش و تنها و سربه زیر و سخت. رویا را خواب ها و حجمِ وهم آلودی معنا می نمایند که واقعیتِ آینده حجم راستی اش را معلوم می نماید. ساختن الگوی راه و اینکه چه پیراهنی طراحی و تن این زندگی کنیم، تاحدود زیادی به قلم و هنر دست ما بستگی دارد. فاطمه و ساناز گفتند: بر تن ما هیچ نتوان دوخت جز آزادگی ولی خودشان قاعده را یک طور دیگر بازی کردند، سخت الگو کشیدن، پارچه خریدن و پیراهن تن زندگی کردند.

در نوجوانی رویایی در فکر فاطمه قد علم کرد و رهایش نکرد. آنقدر در فکرش تاب خورد که فاطمه الگو و طرحش را کشید. گشت و گشت تا برایش پارچه و چرخ خیاطی خرید و واقعیت آینده را به رویایش نزدیک کرد. او خودش و جوانی اش را بین پارچه، ونخ و سوزن ها پیدا کرد وحالا در بیست و یک سالگی کارگاه و مزون و شاگردان خودش را دارد.

مهر مادری از همان بدو کودکی و برای عروسک ها در تن دختران ریشه میدواند. فاطمه هم این مهر را خرج خواهر کوچکترش، ساناز نوزده ساله میکند. ساناز درکنار فاطمه خیاطی یاد گرفت و حالا باهم آرزوهای خوش تراششان را می برند و میدوزند..

روح این دو خواهر با هنر عجین شده است و همانطور که از انگشت هایشان هنر میریزد، مشت های هنرمندی هم دارند، حالا چرا مشت هنرمند؟؛ آنها هنر مبارزه کردن دارند، ووشو در لغت به این معناست. هر دو می جنگند تا هنرمندانه با زندگی و سختی ها ونتوانستن ها مبارزه نمایند . آنها چند سالی است که به صورت جدی ورزش ووشو را دنبال می نمایند و رتبه هایی نیز کسب نموده اند.

چند ماهی است این دو خواهر شانه به شانه هم، خشت به خشت زندگی خود را به تنهایی ومستقل و با کمک خدا می سازند. در شهرستان خود مقبولیت و محبوبیتی کسب نموده اند و با شوق و امید کار می نمایند. آنها پشت چرخ خیاطی که می نشینند، آرزو های بلند قامت وخوش تراش خود را می بینند و هر گلی که به لباس ها می دوزند، لبخندی برای آینده شان است. هرچند پارچه ها که زیر چرخ هستند گاهی سوزن زندگی می شکند و آنها را به زحمت می اندازد اما آزاده زیستن و مبارزه کردن با سختی ها را یاد گرفته اند ومی گویند:

برتن ما هیچ نتوان دوخت جز آزادگی

گر همه سوزن دمد چون سرو از اعضای ما