فارن پالسی: عشق و نفرت اروپا به آمریکا - شیوا مارکت

با ما سفر کنید و با تور ارزان اروپا از قاره سبز دیدن کنید و با دریافت خدمات ویزای شینگن از گردش به دور اروپا لذت ببرید.

به گزارش ایسنا به نقل از فارن پالسی، بنجامین حداد، مدیر ابتکار آینده اروپا در شورای آتلانتیک، واشنگتن دی. سی در یک گزارش خبری نوشت: طی دو هفته گذشته، اروپایی ها برای طنین انداختن صدایشان در راهپیمایی ها علیه بی عدالتی نژادی در آمریکا بعد از مرگ وحشتناک جورج فلوید در دستان پلیس مینیاپولیس، به خیابان ها آمده اند. تجمعات وسیعی از مردم در پاریس، برلین، آمستردام، وین و لندن، عبارت و علامات جان سیاه پوستان مهم است را به دست گرفتند، در حالی که بسیاری نیز برای ابراز همبستگی خود با معترضان و رونامه نگاران آمریکایی- که با گاز اشک آور به طرز بی رحمانه مورد حمله و به جهت ایجاد فضا برای عکاسی از رئیس جمهور به اطراف رانده شدند- به شبکه های اجتماعی آمدند.

اعتراضات اروپایی اشکال مختلفی به خود گرفته و عموماً بیانگر مسائل محلی هستند. اما برای بسیاری از ناظران اروپایی، چیزی بیش از خشونت پلیس و روابط نژادی در آمریکا؛ یا بحث های مشابهی که در جوامع خودشان خودنمایی می نماید، در معرض خطر نهاده شده است. اروپایی ها در حال ابراز ناامیدی خود نسبت به رهبری آمریکا بعد از سه سال حکمرانی دولت ترامپ، و نیز ابراز همدردی خود نسبت به کشوری هستند که هنوز می خواهند به آن باور داشته باشند.

یک ناظر مجرب آلمانی پا را فراتر گذاشت و در توییتی نوشت: آنچه در اینجا به مذاکره گذاشته می گردد، آینده دموکراسی است. این می تواند به عنوان روایات جدید تأییدنماینده خاتمه رهبری آمریکا، و سرآغاز- به اصطلاح- قرن آسیا باشد؛ که در جریان بیماری همه گیر کرونا نیز در تجزیه و تحلیل فزونی داشته اند. اما پاسخ دنیای به اعتراضات آمریکا- نخستین جنبش های بزرگ در بسیاری کشورها بعد از ماه ها قرنطینه- بیشتر علامتی مبنی بر ادامه قدرت و ارتباط آمریکا هستند.

در اروپا، این ها صرفاً جنبش های اجتماعی نیستند. از رهبران سیاسی خواسته شده تا جبهه بگیرند. بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس گفت از قتل جورج فلوید ناخوش و وحشت زده شده است. دیگران، تفاوت اروپا و آمریکا را مورد تأکید قرار دادند. نایب رئیس کمیسیون اروپا، در نقش ارتقای سبک زندگی اروپایی، مدعی شد: فکر نمی کنم در حال حاضر در اروپا مسائلی داشته باشیم که آشکارا به خشونت پلیس مربوط شوند یا از جنس مسائل ورای نژاد در سیستم های ما باشند... اما یک مسأله در اروپا داریم و آن هم مسئله نابرابری و توزیع درآمد است- که آنچه داریم را برای همه به بهترین تبدیل می نماید. جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا زمانی که از او در خصوص عکس العمل دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در قبال اعتراضات پرسیده شد، به طرز خجالت آوری 20 ثانیه سکوت کرد.

در بعضی موارد، شرایط آمریکا سر از زخم های محلی برداشته است. در فرانسه، پرونده آدام ترائوره، مرد سیاه پوست 24 ساله که در سال 2016 در بازداشت پلیس جان سپرد، روی کار آمد. ترائوره در حومه پاریس، در حالی که سعی داشت از پلیس -بعد از صدور دستور توقف و درخواست ارائه کارت شناسایی- بگریزد، دستگیر شد. پلیس برای سال ها انجام هرگونه تخلف را انکار کرد و گزارش مقامات پلیس نشان می داد که آدام ترائوره بر اساس نارسایی قلبی ناشی از یک شرایط از پیش موجود فیزیکی، در گذشته است. یک گزارش کالبدشکافی مستقل که هفته گذشته بعد از پیگیری حقوقی آسا ترائوره، خواهر قربانی منتشر شد نشان داد که آدام بر اثر اختناق ناشی از شرایط بدنی، در جریان برخورد پلیس در حین بازداشت مرده است. با وجود محدودیت های جاری ناشی از ویروس کرونا، سه شنبه گذشته حدود 20 هزار نفر در پاریس رژه رفتند.

جوامع اروپایی با میراث استعماری خود و مسائل مؤخرتری نظیر ادغام، چندفرهنگی و ناسیونالیسم راست افراطی مبارزه نموده اند. مقایسه بین جوامع اروپایی و آمریکا نیز البته دارای محدودیت های تاریخی و فسلفی خود است. به عنوان مثال فرانسه، تعریف بسیار متفاوتی از شهروندی ارائه می دهد که در آن تبعیت ضمنی از ارزش های دنیای جمهوری خواستاره بر اخلاق یا مشخصه های مذهبی قالب است.

گردآوری داده های اخلاقی و مذهبی حتی بر اساس قانون نیز ممنوع است و موارد معدود اقدامات مثبت، همچون آنچه در مؤسسه مطالعات سیاسی پاریس، دانشگاه ممتاز امور دولتی انجام شد، مبتنی بر عوامل غیر اجتماعی-مالی هستند. سال گذشته، قانون گذاران فرانسوی رأی دادند که کلمه نژاد را از قانون اساسی حذف نمایند؛ اقدامی که به منظور پاک کردن یک مفهوم زشت از آگاهی ملی، مورد حمایت تعداد زیادی از فعالان ضد نژادپرستی نهاده شد. اما محتمل هم هست که ژست خطرناکی از سوی آمریکایی ها تلقی گردد که نیات مشابه را مورد حمایت قرار می دهد.

این سنت، پاریس را برای بسیاری از هنرمندان و روشنفکران آمریکایی آفریقایی تبار مانند جوزفین بیکر یا جیمز بالدوین، در زمان هایی که تبعیض نژادی وجود داشته، به کشوری پناهنده-پذیر تبدیل نموده اما منتقدان می گویند این کشور از گفت وگوی آزاد درباره چالش های معاصر سر باز می زند.

نسل جدیدی از فعالان ضد نژادپرستی در فرانسه، بسیاری از مضامین آمریکایی را برای پشتیبانی از شکایات خود وارد نموده اند. روخایا دیالو، یک فیلمساز سیاهپوست فرانسوی که در رسانه های آمریکایی بسیار حاضر است، منتقد صریح این کوشش فرانسه برای پس زدن تعریف چندفرهنگی شهروندی فرانسه بوده و آنچه را که نژادپرستی دولتی خوانده، تقبیح می نماید.

اما فراتر از روابط نژادی در اروپا، این اعتراضات در خلأ اتفاق نمی افتد، بلکه در زمانی رخ می دهند که محبوبیت آمریکا در اروپا، سه سال بعد از بحران ترنس-آتلانتیک، در مقدار پایینی ثابت مانده است.

آنالیز که ماه گذشته از سوی بنیاد آلمانی کوربر استیف تانگ صورت گرفته نشان داد که تنها 10 درصد پاسخ دهندگان آلمانی آمریکا را به عنوان مهم ترین شریک سیاست خارجی برلین قبول دارند (تنها 4 امتیاز بالاتر از چین)؛ در حالی که 73 درصد اظهار کردند نقطه نظر آن ها درباره آمریکا با وجود بیماری کرونا، بدتر شده است.

نظرسنجی های مشابه در سایر کشورهای اروپایی نیز بیانگر نارضایتی نسبت به ایالات متحده هستند. دو سوم فرانسوی ها فکر می نمایند که آمریکا ویروس کرونا را بدتر از فرانسه مدیریت نموده است. چنان که نواح بارکین، از صندوق جرمن مارشال عنوان نموده، آمریکا در حال از دست دادن اروپا است.

حملات مکرر ترامپ علیه اتحادیه اروپا که این اتحادیه را دشمنی می خواند که میخواهد از آمریکا سوء استفاده کند، همراه با اقدامات یک جانبه رئیس جمهور مانند خروج آمریکا از توافق پاریس و توافق هسته ای ایران، صدمات تدریجی در پی داشته است.

اخیراً در ماه مارس نیز، اقدام هماهنگ نشده برای بستن مرزها با کشورهای اروپایی همزمان با شیوع بیماری کرونا، موجبات سرزنش کم سابقه ای را از جانب رهبران اروپایی فراهم کرد. در بسیاری از کشورها چنان که یک دیپلمات اروپایی به من گفت، اعتراضات معرف ناامیدی همراه با کورسویی از امید هستند.

راهپیمایی های بزرگ اروپایی در واکنش به سیاست های آمریکا، برای کسانی که فریاد اعتراض علیه جنگ عراق در 2003 را به خاطر می آورند، چیز تازه ای نیست؛ حال چطور می توان این واقعیت را به حساب آورد که سایر شورش ها از هنگ کنگ گرفته تا سوریه، طغیان های مشابه حمایتی را در اروپا به راه نینداخته باشد!؟

یا اینکه غالباً نژادپرستی در جوامع آن ها، اروپایی ها را به شکل مشابهی تحریک نمی نمایند؟

این ریاکاری ها بیانگر روابط اسکیزوفرنیک مردم اروپا با ایالات متحده است: ترکیبی پیچیده از جذبه و تحقیر، عقاید منفی که با تماشای عیاشی فیلم های آمریکایی بر روی محصولات فناوری آمریکایی همراه شده است. چنین موردی در سال 1968 هم رخ داده، زمانی که شورش دانشجویان علیه محیط کالج های آمریکایی اهمیت دنیای پیدا کرد.

با این حال، یک رابطه عشق و نفرت مبتنی بر بی تفاوتی نیست. روزهای اخیر بازتاب متناقضی از رهبری آمریکایی نشان داده اند. اصطلاح شورش های دنیای علیه رئیس جمهور آمریکا و نابرابری ساختارهای سیاسی و اجتماعی آن از سوی خود معترضان هم دیکته می شوند. اینکه آنها در جوامع سراسر دنیا طنین انداز می شوند، گواهی بر اراداتی است که اروپایی ها هنوز نسبت به مردم ایالات متحده دارند.

دولت بعدی آمریکا مطمئناً برای به سازی روابطش با شرکای سنتی خود، راه درازی پیش رو دارد و احتمالاً باید بپذیرد که متحدانش بعد از تأثیر مالی بیماری کرونا، خواستار دستیابی به خودمختاری بیشتری هستند. اما واکنش دنیای چند روز اخیر نشان می دهد که دنیا هنوز آماده رویگردانی از آمریکا نیست.